Skrawek dziewiąty

          Siedziałem przy barze. Głośna muzyka dudniła w uszach. Wpatrywałem się w stojącą przede mną szklankę. Była do połowy wypełniona złocistym trunkiem. Bawiłem się nią. Przekładałem z ręki do ręki, obracałem dookoła jej osi. Wówczas wydawało mi się to niezwykle interesującym zajęciem. Pozwalało nie myśleć. Nie myśleć, ale tylko na chwilę.
          Jak ona mogła to zrobić? Przecież byliśmy razem cztery lata. Była moją pierwszą prawdziwą kobietą. Kochaliśmy się. Spędziliśmy wspólnie wiele pięknych chwil, a ona… ona po prostu mnie zdradziła. Wiedziałem, że między nami nie układało się ostatnio zbyt dobrze, ale czy to jest usprawiedliwieniem takiego czynu? Skoro jej się znudziłem, mogła mi to powiedzieć. Mogła powiedzieć, że już mnie nie kocha. Mogła skończyć ten związek.
          Choć rozmyślałem nad tym dość długo, dziwne było to, że wcale nie czułem się tak, jakby zawalił mi się cały świat. Byłem zły i rozżalony, ale wynikało to raczej z tego, że nie lubię być oszukiwany, niżeli z tego, że właśnie rozpadł się mój długoletni związek. To dziwne, ale poczułem swego rodzaju ulgę.
          Kiedy barman podał mi drugą szklankę whisky, na krześle obok usiadła ciemnowłosa dziewczyna. Nie zwróciłam na nią większej uwagi. Kobieta, jak kobieta. W lokalu aż się od nich roiło. Niemalże od razu pomyślałam, że na pewno jest taka jak Celia. Prychnąłem i pociągnąłem długi haust trunku.
          Siedząca obok dziewczyna poprosiła barmana o szkocką. Mówiła po angielsku. 
          Pracownik lokalu dość szybko podał jej napój, o który prosiła i oddalił się do innych klientów.
          Spojrzałem na nią kątem oka. Miała na sobie czarną obcisłą sukienkę bez rękawków i klasyczne czarne szpilki. Wyglądała zachwycająco. Pomyślałem sobie, że jest piękna i po raz pierwszy od czterech lat pomyślałem coś takiego bez wyrzutów sumienia. Dziewczyna spokojnie piła alkohol wpatrując się przed siebie. Intensywnie nad czymś rozmyślała.
          To była o n a.
          Jej zdziwienie było niemalże takie samo jak moje. Piękne oczy podkreślone czarnymi kreskami rozszerzyły się. Wciągnęła gwałtownie powietrze.
          Znów patrzeliśmy sobie w oczy. Wytworzyło się pewne napięcie, które nie pozwalało nam zaprzestać kontaktu wzrokowego. Moje serce przyśpieszyło. Nie rozumiałem reakcji mojego ciała. Odchrząknąłem i z lekkim uśmiechem zagadnąłem: 
– Znowu się spotykamy.

          Założyła ciemnego loka za ucho i powoli wypuściła z płuc zalegające tam powietrze. 

– Nie chcę zabrzmieć niemiło – odezwała się po chwili – ale to wygląda naprawdę przerażająco i… Naprawdę mnie śledzisz!
– Co?! – zdziwiłem się. – Nie! Skądże!

          Oparła łokcie o bar, chwyciła szklankę w dłonie i przez chwilę się w nią wpatrywała. 

– W takim razie, dlaczego tutaj jesteś? – odezwała się, nie patrząc na mnie.

– O to samo mogę zapytać ciebie – zaśmiałem się.

          Popatrzyła na mnie takim wzrokiem, jakby chciała mnie zabić. 

– Okay, okay – uniosłem ręce w geście kapitulacji. – To mój ulubiony bar – przyznałem. – Przychodzę tutaj zawsze, gdy mam problemy.
– Zatem sprowadzają cię tutaj problemy? – zapytała łagodniej, co nieco mnie zaskoczyło. 

          Westchnąłem i wziąłem kolejny łyk alkoholu. Drażnił moje gardło, ale dobrze wiedziałem, że tylko on może dać mi nieco ulgi.

– A ty? Co tutaj robisz? – zmieniłem temat.

– Musiałam się odstresować – przyznała.

          Pokiwałem głową. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy. Bałem się rozpocząć rozmowę, a skoro ona też nie próbowała, znaczyć to mogło, że nie ma na to ochoty. Nie chciałem, żeby znów na mnie naskoczyła. 

          Kiedy skończyła pić, niemalże od razu poprosiła o to samo.

          Pomyślałem sobie, że ma dziewczyna głowę. Celia zawsze zamawiała te słabsze drinki i rzadko kiedy piła więcej niż dwa. Patrząc na Aleksandrę miałem wrażenie, że druga kolejka nie będzie ostatnią.

          Popatrzyłem na zegarek. Było blisko północy. Siedzę tutaj niecałą godzinę, więc wychodzi na to, że dobrych kilka godzin szlajałem się po mieście. Westchnąłem i chciałem zawołać barmana, by uregulować rachunek i wyjść z lokalu, gdy dziewczyna niespodziewanie się odezwała. 

– Zapijasz problemy alkoholem? – spytała.

          Popatrzyłem na nią nie kryjąc zdziwienia. 

– Co? Mam coś na twarzy? – zdenerwowała się. 
– Nie, nie. Po prostu jestem zdziwiony – powiedziałem szczerze.
– Czym?
– Jeszcze kilka godzin temu nie chciałaś ze mną rozmawiać. Ba! Nie chciałaś siedzieć obok mnie w samolocie, a teraz sama z siebie wypytujesz mnie o moje problemy? 

          Cmoknęła i wzięła kolejny łyk napoju.. 

– Po pierwsze, skoro ciągle na siebie wpadamy, to chyba chcąc nie chcąc musimy zamienić kilka słów. Po drugie, nie pytam cię o problemy, ale raczej doświadczenia z alkoholem. Po trzecie, odezwałam się prawdopodobnie przez alkohol i moją dość słabą głowę, a po czwarte, jeśli nie chcesz, nie musimy rozmawiać. Mogę przesiąść się gdziekolwiek indziej. 

          Kończąc swój wywód, wbiła wzrok w moje oczy. Znów to napięcie. 

– Nie ma takiej potrzeby – zapewniłem, lekko się uśmiechając. – Powiedzmy, że na co dzień nie mogę sobie na to pozwolić, a kiedy pojawiają się problemy, są doskonałym pretekstem.

– Nie sądziłam, że taka osoba jak ty może mieć jakieś problemy. Wy, piłkarze nie macie idealnego życia? – w ostatnich słowach wyczułem ironię.

          Przymrużyłem powieki, a ona gwałtowne odwróciła wzrok. Czy musi rzucać te uwagi odnośnie cudownego życia piłkarza? Nic o nim nie wie. Nie wie jak wiele wyrzeczeń nas to kosztuje. To prawda, robimy to, co kochamy, spełniamy marzenia, ale wszystko ma swoja cenę. 

– Tak. Uwierz, że nie tylko zwykli – podkreśliłem ostatni słowo – mają problemy. My także je mamy! – uniosłem się.– Dobra, dobra. Przepraszam – westchnęła i niepewnie odwróciła wzrok w moją stronę.
– Dlaczego masz tak wiele uprzedzeń do piłkarzy?
– Kto powiedział, że je mam? – zdziwiła się.
– Ty. Twoim zachowaniem – zauważyłem.
– Po prostu w telewizji wyglądacie na takich beztroskich. Macie pieniądze, partnerki, możecie spełniać swoje zachcianki i marzenia… Normalni ludzie o wielu z tych rzeczy mogą tylko pomarzyć – stwierdziła, łapiąc ze mną kontakt wzrokowy.
– Wiesz przecież, że to nieprawda. Wszyscy jesteśmy zwykłymi ludźmi. Pieniądze? Rzecz nabyta. Marzenia? Każdy może je spełnić, jeśli się postara. A miłość? To zupełnie inna para kaloszy.
– Oho? Czyżby pan Krychowiak miał złamane serce? – uśmiechnęła się lekko, a w kąciku jej oka zauważyłem błysk.  

          Opróżniła szklankę do końca i z hukiem postawiła ją na blacie. Zawołała barmana i poprosiła o dolewkę. 

– Uważasz, że to dobry pomysł? – spytałem.
– Co masz na myśli? – zdziwiła się, przykładając naczynie do ust.
– Masz podobno słabą głowę – przypomniałem jej słowa.
– Pamiętasz, jak pytałeś mnie w samolocie, czy przyjeżdżam tutaj na wakacje? 

          Skinąłem głową. 

– Zatem na wakacjach trzeba się bawić, prawda?
– Niby tak, ale… 
– Podobno – przerwała mi – jesteś dobrym człowiekiem, dlatego gdy pojawi się taka konieczność zaprowadzisz mnie do mojego hotelu.
– W porządku – odpowiedziałem niepewnie.
– Ale! Nie myśl sobie, że będziesz mógł u mnie nocować – podkreśliła ostatnie słowo.

          Alkohol chyba już zaczął szumieć jej w głowie. 

– Nie jestem łatwa – zaśmiała się, biorąc kolejną porcję whisky do ust.

          Nie wiedziałem, co odpowiedzieć na ten komentarz, więc tylko wpatrywałem się w nią. 

– Chodź – zerwała się z krzesała. – Idziemy potańczyć – wskazała na wnękę lokalu, w  której grała głośna muzyka. 

          Popatrzyłem na nią. Uśmiechała się szeroko. Miała taki piękny uśmiech. Jej oczy błyszczały od nadmiaru alkoholu w jej krwi. Ścisnęło mnie w sercu. Była naprawdę piękną kobietą. Chwyciła mnie za rękę. Serce ponownie zaczęło mi mocniej bić. Kolejny raz tego wieczoru nawiązaliśmy kontakt wzrokowy. Kolejny raz między nami iskrzyło. Jej dotyk sprawiał, że moje ciało wariowało. Przygryzła dolną wargę i szarpnęła moją dłoń. Nie mogłem się powstrzymać, nie zwracając na moją usztywnioną nogę, ruszyłem za nią.

          Aleksandra miała naprawdę zgrabne ruchy. Tańczyła skupiając na sobie uwagę większości płci męskiej w pomieszczeniu. Być może zabrzmi to dziwnie, ale poczułem się jak zwycięzca, wirując z nią na parkiecie. Przez usztywnienie spoczywające na mojej nodze było ciężko, ale dotrzymywałem jej kroku.

          Po kilku piosenkach dziewczyna ponownie zaciągnęła mnie do baru. Ja przerzuciłem się na sok, ale ona nie dawała za wygraną.

          Kiedy zegar wybił wpół do drugiej, dziewczyna nie wiedziała już o Bożym świecie. Uregulowałem za nas rachunek i przerzucając sobie jej lewe ramię przez moją szyję ruszyłem z nią do wyjścia. Ledwo ruszała nogami. 

          Na zewnątrz owiało nas chłodne powietrze. Zadrżała. Podszedłem z nią na ławkę, znajdującą się obok, posadziłem wygodnie i zdjąłem marynarkę. Przewiesiłem ją przez jej ramiona i przykucnąłem przed nią. 

– Zadzwonię po taksówkę. Dokąd ma nas zabrać? Gdzie jest twój hotel? – pytałem.

          Aleksandra była w szampańskim humorze. Śmiała się i nie odpowiadała na żadne z pytań. 

– Gdzie jest twój hotel, Aleksandro? – zapytałem ponownie.
– Tam – chichocząc, wskazała na ulicę.

          Spojrzałem za jej ręką i zacząłem się zastanawiać, jaki hotel znajduje się w tamtym kierunku. 

– Albo tam? – zaśmiała się jeszcze głośniej i wskazała w przeciwną stronę. – Nie mam pojęcia.

          Patrzyłem na nią. Była bardzo pijana. Jednakże towarzyszący jej dobry humor, dodawał uroku. 

– Nie mogę cię tutaj tak zostawić – powiedziałem sam do siebie, jednakże dziewczyna to usłyszała.
– Możesz, Grzesiu – powiedziała cicho, nie przestając się śmiać – dam sobie radę.

          Patrzyłem na jej piękną twarz, a w tym momencie, ona zatopiła swoje smukłe palce w moich włosach. Oddech mi przyspieszył. Uwielbiałem tę pieszczotę. 

– Dam sobie radę – szeptała w kółko.

          Wyjąłem z kieszeni telefon. Zadzwoniłem po taksówkę.

          Zjawiła się kilkanaście minut później. Pomogłem towarzyszce wsiąść do samochodu, a następnie podałem mężczyźnie adres, pod który ma jechać.

          Nie ukrywam, że miałem obawy co do następnego dnia. Siedziałem w taksówce z pijaną kobietą, która mówiła od rzeczy. W głowie widziałem już nagłówki gazet, piszących, że zdradzam Celię z pijanymi panienkami z knajp. Co za bzdura! To ona! To Celia zdradza mnie z jakimiś facetami…

          Popatrzyłem na Aleksandrę beztrosko wpatrująca się w świat za szklaną szybą samochodu. Odkąd zjawiła się w barze, ani razu nie pomyślałem o Celii. Aż do teraz. Czy to możliwe, że jedna dziewczyna jest lekarstwem na wszelkie troski?

          Kiedy taksówkarz zatrzymał pojazd przed moim domem, zapłaciłem mu za kurs. Nie czekałem za resztą, zostawiając mu tym samym spory napiwek. Pomogłem wydostać się dziewczynie z samochodu i poprowadziłem ja do drzwi mojego domu. Było ciemno, a więc Celia na pewno już zniknęła.

          Otworzyłem drzwi i wprowadziłem ją do salonu. Nie było w nim nikogo. 

– Ładnie tutaj masz – powiedziała padając na kanapę i machając przy tym swoimi długimi, smukłymi nogami.
– Dziękuję – rzuciłem szybko. – Jesteś może głodna?
– Nie – zaśmiała się. 

          Wyglądała tak zabawnie, że chwilę później i ja śmiałem się wniebogłosy. 

– Chodź – poklepała miejsce obok siebie.

          Zawahałem się, ale jednak usiadłem obok. 

– Nie jesteś taki zły, wiesz? – powiedziała nieco poważniej.
– Naprawdę? Jestem przecież piłkarzem – sarknąłem.
– Bez takich, dobra? – zaśmiała się i podarowała mi kuksańca w bok.
– Dobra, dobra – zaśmiałem się. – Chodź przygotuję ci pokój do spania.
– Ale tutaj jest mi wygodnie – powiedziała sennym głosem, moszcząc się na kanapie.
– Mhm, ciekawe co powiesz jutro rano. Chodź – powiedziałem, wstając.
– Mówię poważnie, tutaj jest okay – odwróciła się na drugi bok, przymykając powieki. 

          Westchnąłem. Nie chciałem, żeby spała w salonie. Nie miałem innego wyjścia. Chwyciłem ją za zgięcie nóg i plecy, a trzy sekundy później szedłem z nią po schodach do mojej sypialni. Usztywniona noga nie pomagała mi w tym zadaniu, ale dałem radę. W końcu jestem sportowcem.

– Wiesz, że jestem pijana, prawda? – odezwała się, wtulając w mój tors.
– Nie da się ukryć – zaśmiałem się.
– Nie myśl, że możesz to wykorzystać.
– Nie miałem takich zamiarów – zapewniłem ją. 

          Otworzyłem drzwi sypialni i zauważyłem, że zniknęły zdjęcia z sesji zdjęciowych Celii. To oznaczało, że tak jak chciałem, wyprowadziła się. Nie poczułem żalu ani smutku. Poczułem ulgę.

          Położyłem Aleksandrę na łóżku, a następnie zdjąłem jej buty. Kiedy nachyliłem się, by zdjąć z jej barków moją marynarkę, szarpnęła mnie za koszulę. Straciłem równowagę i oparłem się dłońmi o poduszkę. Jej głowa była między moimi rękoma. Moje ciało zesztywniało. 

– Ładnie pachniesz – powiedziała.

– Ty też – odparłem na bezdechu.

          Wpatrywałem się w jej oczy. Miały ten sam odcień szarości, ale było w nich coś innego. Coś, czego zidentyfikować nie potrafiłem. 

– Dziękuję, że się mną zaopiekowałeś – powiedziała i zwinnie uniosła się wyżej, łącząc nasze usta w pocałunku. 

          Jej wargi smakowały malinami. Miała przyspieszony oddech. Poczułem, jak robi mi się gorąco. Oddałem pocałunek. 

          Gdy się od siebie oderwaliśmy oboje mieliśmy przyspieszone oddechy. Patrzyłem w jej oczy, ale po chwili przerwała ten kontakt. Odchrząknąłem i wyprostowałem się. 

– Odpocznij – rzuciłem, kierując się w stronę drzwi.

– Przepraszam, Grzesiu – usłyszałem jej senny głos.

          Kiedy odwróciłem się, by zgasić światło, dziewczyna już spała. Westchnąłem cicho. 

– Nie ma za co – powiedziałem i zamknąłem za sobą drzwi.

☆☆☆☆☆☆☆☆

 Hej Kochane!

Przybywam do Was z kolejnym skrawkiem. :) 

Wydaje mi się, że to jest chyba ten kluczowy moment w tejże historii. ^^

Jak po meczu? 

Emocje opadły? 

Ja przyznam szczerze, że w nocy nie mogłam spać, a kiedy zmrużyłam oczy śniło mi się to spotkanie. 

Nie wiem jak Wy, ale ja jestem cholernie dumna z naszych Orzełków. Pokazali walkę, charakter... Na boisku zostawili kawał zdrowia, serca, nadziei i hektolitry potu. Każdy z nich (nawet rezerwowi) dołożyli cegiełkę do tego, że mogliśmy zobaczyć, jak na naszych oczach tworzy się historia polskiego futbolu! ⚽ Nigdy nie udało nam się zajść tak daleko! Nie ma porównania do zeszłych mistrzostw! To jest zupełnie inna Drużyna! Tak, Drużyna przez "D", bo to osoby, które są dla siebie braćmi, przyjaciółmi, to nie kupa ludzi, którzy zjechali się na zgrupowanie i są sobie zupełnie obcy i obojętni. To skład, który ma charyzmę, ma charakter, ma marzenia i stara się je realizować. ❤

Jest smutek - oczywiście, że jest. Apetyt rośnie przecież w miarę jedzenia, ale pozostaje DUMA. Słowo "Polska" na arenie międzynarodowej brzmi teraz tak dumnie, jak nie brzmiało od lat. ❤

Dziękuję Chłopakom! Dziękuję Kibicom! Dziękuję wszystkim Polakom, którzy mimo że nie interesują się na co dzień piłką, zjednoczyli się z kibicami i wspierali nasze Orły. ❤

Dziękuję panu Nawałce za to, że odbudował polską reprezentację i pozwolił przeżywać nam te wszystkie emocje! ❤

Drużyna... ⚽⚽⚽❤❤❤

Po meczu nasunęła mi się refleksja. Byłam smutna i było mi żal Kuby, bo pomyślałam, że po tym niestrzelonym karnym wiele osób zapomni o tym, jak tytaniczną pracę wykonał podczas tych mistrzostw. Jednakże kiedy dziś się obudziłam zobaczyłam tylko i wyłącznie falę pocieszenia w kierunku Kuby i Drużyny. ❤ To piękne. W tym momencie słowo: łączy nas piłka ma zupełnie inne znaczenie niż kilkanaście godzin temu. ❤
Natrafiłam na filmik i... po prostu muszę się nim z Wami podzielić. To takie piękne... Zero krytyki... Zero smutku.., Po postu radość z ćwierćfinału! ❤

KLIKDziękuję Kubie za to, co zrobił. Za te dwa gole! Za asystę! Za walkę i za każdy mecz! Za chłodną głowę! Za skromność i pokorę! Za to ile radości przysporzył nam swoimi golami! Za to, że Polska mogła pokazać się dzięki niemu w ćwierćfinale mistrzostw Europy! ❤

Wiem, że nie lubi tego słowa, ale nie umiem nazwać go inaczej, niż BOHATER. ❤

Kuba... DZIĘKUJEMY! ❤

Tak, rozpisałam się, ale te emocje siedzą we mnie tak głęboko, że musiałam to napisać :) 

Ściskam Was mocno! ❤