Skrawek jedenasty

          Siedzieliśmy na jednej z ławek w Maria Luisa Park. Słońce chyliło się ku zachodowi, a moja towarzyszka wpatrywała się w odbijające się od tafli wody niebo. Zwiedziliśmy naprawdę wiele bardzo ciekawych miejsc. Począwszy od stadionu Sevilli, przez Puente del Alamillo, po arenę walk byków. Ola była zmęczona, widziałem to po jej twarzy, ale za każdym razem kiedy się odzywała tryskała z niej energia.  
– Dziękuję – powiedziała, odrywając wzrok od wody i spoglądając na moją twarz.
– Za co? – uniosłem ze zdziwienia brwi.
– Za to, że zabrałeś mnie w tyle ciekawych miejsc. Sama na pewno nie zwiedziłabym żadnego z nich. A ten park? Jest piękny. Już czuję, że wracają mi pokłady energii
– Mówiłem, że ci się spodoba – zaśmiałem się. – Nie ma sprawy. Polecam się na przyszłość – mrugnąłem do niej prawym okiem.

          Nieco się zmieszała i odwróciła wzrok, ale mimo to na jej ustach bezustannie tkwił delikatny uśmiech.

          Nie ukrywam, że niesamowicie intrygowała mnie ta dziewczyna. Jej charakter. W jednym momencie jest impulsywna, łatwo ją zdenerwować, w innym zaś miła. Najpierw mówi, że nie zaciągnę jej do łóżka, mimo że w ogóle nie miałem takich planów, zaraz potem mnie całuje, a kiedy puszczę jej „oczko” rumieni się… Może to zabrzmi dziwnie, ale zaczyna mi się podobać ten charakter. Choć muszę też przyznać, że czasami mnie to przeraża. Nigdy nie wiem, jak zareaguje na każde z moich słów. Jest taka nieprzewidywalna. Może to jest w niej właśnie tak interesujące?

– Chyba czas się zbierać. Robi się późno – zauważa, spoglądając na zegarek.
– Jeszcze młoda godzina, nie mów, że idziesz spać od razu po dobranocce – zaśmiałem się.

          Spiorunowała mnie wzorkiem. Już chciałem przygotowywać się na porządny opieprz, lecz nagle wyraz jej twarzy złagodniał, a ona zaczęła się śmiać. 

– Nie, aż tak źle ze mną nie jest. Muszę jeszcze troszkę popracować. Poza tym pokazałeś mi w te kilka godzin tak wiele miejsc, że już chyba więcej tutaj nie ma – zaśmiała się.
– A właśnie, że jest jeszcze jedno ciekawe miejsce – zauważyłem, energicznie odwracając się ku niej.
– W takim razie bardzo mi przykro, ale nie mam już siły na kolejne kilometrowe przechadzki – westchnęła z udawanym rozczarowaniem.
– To urocza hiszpańska knajpka niedaleko. Strój wieczorowy nie obowiązuje. Co ty na to? 

          Popatrzyła na mnie, a jej wzrok przeniknął w głąb mnie. Analizowała każdy centymetr mojej twarzy, aż w końcu zatrzymała się na moich oczach.

          Może i zabrzmi to dziwnie, ale za każdym razem, kiedy ta kobieta spoglądała w moje oczy serce przyspieszało, a oddech stawał się płytki. Zacząłem zastanawiać się, czy mój wzrok również wywoływało u niej takie reakcje, ale moje rozważania przerwał jej miękki głos. 

– Okej – odparła tylko.

– Naprawdę?! – nie ukrywałem zdziwienia.

          Popatrzyła na mnie z lekko uniesionymi brwiami. Moja reakcja wywołała u niej zaskoczenie.

– A co w tym takiego dziwnego? Zaprosiłeś mnie, tak? Chyba, że był to tylko zwykły akt dobrych manier, a tak naprawdę miałeś nadzieję, że odmówię. Możemy zacząć jeszcze raz – powiedziała rzeczowo.
– Nie, nie. Zrozum, po prostu jestem w szoku. Zawsze musiałem się nieźle nagimnastykować, żeby gdzieś cię zabrać, a teraz zgadzasz się za pierwszym razem – wyjaśniam, lekko się uśmiechając. – Wciąż mnie zaskakujesz – przyznaję i zakładam jej kosmyk włosów za ucho, lecz ona odtrąca moją rękę.
– Grzegorz… Nie zrozum mnie źle. To miał być tylko koleżeński wypad na małą przekąskę. Nie myśl sobie nic więcej, proszę – powiedziała szybko. – Właściwie to… chyba nie jestem głodna. Może lepiej pojadę do hotelu.
– Wybacz. Nie chciałem cię spłoszyć. Nie mam złych intencji. Chcę tylko wyjść na kolację z koleżanką, tyle. Okay?

– To może od razu sobie wszystko wyjaśnijmy, by mieć to z głowy, dobrze? – odwraca się ku mnie i opiera stopę na ławce, by następnie wesprzeć na niej ramię.

          Kiwam głową na znak, by kontynuowała. 

– Znamy się kilka dni. Okazałeś się całkiem miłym gościem, ale nie chcę, byś myślał, że między nami kiedykolwiek może być coś więcej, okay? Nie szukam przygodnych nocy, przygodnych mężczyzn ani przygodnego związku. Przyjechałam tutaj, by się troszkę zrelaksować i odpocząć. To wszystko.
– Świetnie. Wyjaśniliśmy sobie wszystko, a teraz możemy iść coś przegryźć. Umieram z głodu – zaśmiałem się. 

          Pod maską śmiechu ukryłem rozczarowanie. Właśnie dostałem kosza. Kosza od dziewczyny, którą znam naprawdę niedługo, a która kompletnie zawróciła mi w głowie. Wiedziałem, że niebawem będzie musiała wyjechać, a ja musiałem zostać, dlatego doszedłem do wniosku, że jednak lepiej się nie angażować. Tylko, żeby to było takie łatwe... 

          Wstałem z ławki i podałem jej dłoń, by pomóc się podnieść. Wskazałem kierunek i powolnym krokiem opuściliśmy park.

☆

          Siedzieliśmy w kącie przytulnej knajpki. Wewnątrz znajdowało się tylko kilkoro ludzi, zatem mieliśmy dość dużo swobody. Lubiłem tę dziewczynę. Z nią rozmowa kleiła się sama. Płynnie poruszaliśmy najróżniejsze, niejednokrotnie skrajne tematy, ale każde z nas szanowało zdanie drugiego, nie narzucając swoich poglądów, co bardzo mi się podobało.

          Kiedy kelner przyniósł nam nasze zamówienie popatrzyłem na nią. Uśmiechała się do młodzieńca, ale nie był to ten kokieteryjny uśmiech. Był to uśmiech czystej wdzięczności. Patrząc na jej twarz zacząłem zastanawiać się, dlaczego jest sama i dlaczego nie chciała angażować się w kolejny związek? Może ktoś ją skrzywdził? Na samą myśl o tym, że ta dziewczyna mogła zostać przez kogokolwiek zraniona, budził się we mnie niepohamowany gniew. Zastanawiałem się nad tym chwilę. A może właśnie przeciwnie? Może chciała się zaangażować, ale tylko i wyłącznie w stały związek?

– Jesteś tutaj? – z zamysłu wyrywa mnie jej głos. Mrugam kilkakrotnie oczami i uświadamiam sobie, że macha mi przed twarzą ręką. – Dokąd odleciałeś? – zapytała lekko się uśmiechając.
– Przepraszam, zamyśliłem się – westchnąłem i chwyciłem sztućce.
– O kobiecie – stwierdziła. 

          Popatrzyłem na nią zdziwiony. Skąd wiedziała? A może jest jasnowidzem? Czyżby wiedziała, że rozmyślałem o niej? Momentalnie zaschło mi w gardle. 

– Miałeś taki wyraz twarzy, że mogłeś myśleć tylko o kobiecie – zaśmiała się. – Co to za kobieta? 

          Odchrząknąłem. Nie chciałem, żeby zauważyła, że wypuszczam z płuc skumulowane ze stresu powietrze. 

– Celia – wypaliłem. Nawet sam nie wiem dlaczego. Przecież nawet o niej nie myślałem. Ale jednocześnie nie mogłem powiedzieć Aleksandrze, że to o niej myślałem. To byłoby co najmniej dziwne.

– Coś więcej? – powiedziała, przykładając widelec do ust.

          Lustrowałem jej postać przez dłuższą chwilę. Ostatecznie doszedłem do wniosku, że mogę powiedzieć o wszystkim, co mnie spotkało. Aleksandra miała w sobie coś takiego, co sprawiało, że nie chciałem mieć przed nią żadnych tajemnic, a jednocześnie coś, co sprawiało, że potrafiłem się przy niej otworzyć i oczyścić umysł. 

– Celia mnie zdradziła – wypaliłem. 

          Zatrzymała widelec w drodze do ust, popatrzyła na mnie z szeroko otwartymi oczyma i otwartymi ustami. Była zdziwiona, a tą miną niesłychanie mnie rozbawiła. Zaśmiałem się. 

– Jak to? – zapytała odkładając widelec.
– Normalnie – wzruszyłem ramionami. – Byłem w Polsce. Ona była na jakiejś sesji… w sumie to nawet nie wiem, czy to było prawdą… Chciałem zrobić jej niespodziankę. Nie powiedziałem, że przyjadę, a gdy zjawiłem się w domu, nakryłem ją w naszej sypialni z jakimś facetem. Nie wiem kim on był. Tak naprawę niewiele mnie to obchodzi. Kazałem jej zabierać swoje rzeczy i znikać z mojego życia. Poszedłem do knajpy, a kiedy wspólnie wróciliśmy do mojego mieszkania, było puste.
– Przykro mi – powiedziała po wysłuchaniu mojego monologu.
– Niepotrzebnie. Chyba nawet mi ulżyło – powiedziałem, biorąc łyk wody.
– Długo byliście razem?

– Ponad cztery lata. Pewnie zapytasz mnie, dlaczego jej się nie oświadczyłem, prawda? – wzruszyła ramionami. – Najzwyczajniej w świecie nie odczuwałem takiej potrzeby. Było nam dobrze, tak jak było. Mnie było tak dobrze. Z czasem nasze uczucie chyba przerodziło się w przyzwyczajenie… a ostatnie tygodnie nie były dla nas łatwe. Coraz mniej myślałem o Celii, a coraz więcej o innej kobiecie – przyznałem, spoglądając jej głęboko w oczy. – Starałem się przekonać, że to po prostu chwilowe… Że to wszystko minie. Ale im bardziej chciałem przekonać się do tego, że kocham Celię, tym bardziej czułem, że jest to nieprawdą.

          Przez chwilę Aleksandra wpatrywała się we mnie bez żadnego słowa. Wyglądała, jakby analizowała to, co jej powiedziałem. Właściwie to sam byłem zdziwiony, że właśnie przyznałem się do tego wszystkiego. Nie tylko przed Aleksandrą, ale i przed sobą. Powoli jadłem kolację, czekając na jakąś reakcję z jej strony. Byłem ciekaw, co ma mi do powiedzenia po tym, jak się przed nią otworzyłem. 

– Nie sądziłam, że jesteś skłonny do takich wyznań – przyznała w końcu.
– Ja też nie. Ale chyba tego potrzebowałem – wzruszyłem nonszalancko ramionami.
– Rozumiem – uśmiechnęła się półgębkiem.
– Proszę cię tylko, żeby ta rozmowa nie wyszła poza ten stolik, dobrze? – popatrzyłem jej w oczy, a wyraz mojej twarzy był bardzo poważny.
– Czy uważasz mnie za osobę, która dla kilku złotych jest w stanie wydać kogoś tabloidom? – obruszyła się.
– Nie! – zareagowałem szybko i nakryłem jej dłoń swoją. – Nie uważam tak i nie chciałem, żeby tak to zabrzmiało. Właściwie nie wiem dlaczego, ale nie miałem oporu by się przed tobą otworzyć – przyznałem.

          Jej wzrok przesunął się z mojej twarzy na nasze dłonie. Chwilkę się na nie wpatrywała, a potem ponownie na mnie spojrzała. 

– Cieszę się, że ci ulżyło, ale czy możesz… – wskazała na moją dłoń.

– Pewnie, przepraszam – powiedziałem, odsuwając rękę.

          Uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco, ale mimo to poczułem się jak dziecko, któremu zabrano cukierka. Nie chciałem tego pokazywać, dlatego odwzajemniłem uśmiech, ale chyba wyszedł z tego grymas, bo dziewczyna zmieszana odwróciła wzrok. 

          Szybko zmieniłem temat, by nie zrobiło się niezręcznie.

          Po skończonym posiłku zamówiłem dla nas po kieliszku wina. 

– Chcesz mnie znowu upić, Grzesiu – zaśmiała się, gdy kelner przyniósł nasze zamówienia.
– Znowu? To ty doprowadziłaś się ostatnio do takiego stanu – uniosłem ręce w obronnym geście.
– Tak, wiem. Zająłeś się wtedy mną. Będę ci za to naprawdę wdzięczna – powiedziała poważnie.- Dziś zachowam nad sobą kontrolę, obiecuję – mrugnęła do mnie lewym okiem i był to najpiękniejsze, najseksowniejsze mrugnięcie, jakie kiedykolwiek widziałem.
– Swoją drogą… dlaczego przyszłaś wtedy do knajpy? To znaczy nie zrozum mnie źle, cieszę się, że tam się spotkaliśmy, ale ludzie nie piją w takich ilościach, kiedy nie mają jakiegoś problemu…
– To prawda. Mam trochę problemów, ale przyjechałam tutaj, by troszkę odpocząć i je rozwiązać, dlatego póki co nie chcę o tym rozmawiać – powiedziała sącząc wino.
– Rozumiem, przeprasza – powiedziałem cicho. – Nie, nie zrozum mnie źle. Nie chciałam, żeby wyszło tak, że ty otwierasz się przede mną, a ja nie chcę otworzyć się przed tobą… Po prostu to jeszcze nie ten czas, a poza tym… nie znamy się za dobrze – zagryzła dolną wargę. Wyglądała pięknie.
– Rozumiem – zapewniłem. – Co ty na to, żebyśmy poszli potańczyć? – zapytałem spontanicznie.
– Teraz?
– A dlaczego nie? – spojrzałem na nią z szelmowskim uśmiechem.
– No nie wiem…
– Ale ja wiem – zaśmiałem się. – Pójdę uregulować rachunek, a ty w tym czasie wypij wino.

          Odszedłem od naszego stolika i poczułem się wolny. Naprawdę wolny. A co za tym szło, byłem też mega szczęśliwy. Nie kontrolowałem głupokwatego uśmiechu na mojej twarzy. W mojej głowie zaistniała myśl, że to może być naprawdę dobra noc.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Witam!

Oto zjawiam się z jedenastką. :) 

Mnie się za bardzo nie podoba ten rozdział, muszę przyznać, że to raczej taki przejściowy rozdział... Ale obiecuję, że w następnym wydarzy się... "COŚ". :D 

Strasznie Wam dziękuję za te wszystkie komentarze pod ostatnim, za wszystkie odwiedziny i dodania do obserwowanych. ♥ Jesteście niesamowite! ♥ 

Tak, jak myślałam, taka... metamorfoza Oli nieco Was zaskoczyła i cieszę się. :) 

Jestem ciekawa Waszej opinii po dzisiejszym skrawku. ^^ 

Macie może jakieś podejrzenia? 

Jestem ciekawa. ^^ 

Ściskam Was mocno! ♥

PS. Na dole bloga znajdziecie ankietę i byłabym bardzo wdzięczna za oddanie głosu. :) 

Ankieta potrwa do jutra (tj. 16.07) do godziny 23:59.