Skrawek dziesiąty

          Siedziałem przy kuchennej wyspie, w dłoni trzymając kubek z gorącą kawą. Wpatrywałem się w duże okno, które wychodziło na zielony ogród, skąpany w blasku słońca. Zastanawiałem się, jak będzie wyglądał ten ogród, gdy nie będzie Celii. To on był jej największym szczęściem. Teraz mam wrażenie, że jedynym prawdziwym szczęściem.
          Wziąłem łyk gorącej cieczy, a moje myśli podążyły w innym kierunku. Pomyślałem o dziewczynie śpiącej w mojej sypialni. Zastanawiałem się jaka będzie jej reakcja na to, że znajduje się w obcym domu. Zastanawiałem się czy pamięta, cokolwiek z poprzedniego wieczoru. Zastanawiałem się także, jak będzie się czuła. Na wszelki wypadek z samego rana zaniosłem jej do sypialni szklankę wody i środki przeciwbólowe.
          Wspominając to, co wydarzyło się kilka godzin wcześniej nie mogłem poskładać myśli. Aleksandra wciąż powtarzała, że nie jest łatwa. Podkreślała, że nie pójdzie ze mną do łóżka, a tymczasem sama mnie pocałowała. Zaskoczyła mnie tym… Jednakże najdziwniejsze było to, że podczas tego niedługiego pocałunku poczułem się najbardziej wyjątkowym mężczyzną na świecie. Nigdy wcześniej nie poczułem czegoś takiego… Zacząłem zastanawiać się czy to, co było pomiędzy mną, a Celią było prawdziwe i naturalne.
          Spojrzałem przez okno, a moim oczom ukazało się bezchmurne błękitne niebo. Uśmiechnąłem się i zacząłem się zastanawiać nad tym, jak będzie wyglądała moja rozmowa z dziewczyną. Na pewno nie będzie ona należała do najłatwiejszych. Oczami wyobraźni widziałem już ten marszczący się ze złości nos Aleksandry. Siedziałem  tak pogrążony w myślach, że nawet nie usłyszałem, jak dziewczyna zeszła po schodach. Poczułem dopiero, gdy usiadła na barowym krzesełku obok mnie. 
– Dzień dobry – powiedziałem, zerkając na nią z ukradka.

          Patrzyła przed siebie. Wzrok miała utkwiony w to samo okno, co ja jeszcze kilka sekund wcześniej. 

– Chyba nie za dobry – westchnęła i dotknęła palcami swoich skroni.

          Nie chciałem tego po sobie pokazywać, ale zaskoczyła mnie. Myślałem, że pierwsze co zrobi po przebudzeniu to nakrzyczy na mnie i będzie chciała stąd jak najszybciej wyjść. 

– Za dużo alkoholu? – starałem się nie śmiać, ale wyglądała tak zabawnie.

– Nie. Nie bądź moją matką. Błagam – jęknęła.

          Uniosłem ręce w geście kapitulacji, na co ona nieznacznie się uśmiechnęła. Wzięła kubek stojący przede mną i upiła z niego spory łyk czarnej, gorzkiej kawy. Po wyrazie jej twarzy i nieco przymkniętych powiekach, domyśliłem się, że jest to ciecz, której dziewczyna pragnie najbardziej na świecie. 

– Zrobię ci własną – zaproponowałem i wstałem.
– Dziękuję – powiedziała, nie patrząc na mnie.
– Nie ma sprawy. To tylko kawa – zaśmiałem się i podszedłem do szafki, z której zamiar miałem wyjąć naczynie.
– Nie. Nie za to. Za to, że się mną zaopiekowałeś. 

          Wzrok podniosła dopiero, gdy wypowiedziała te słowa. Była zmieszana. Jej oczy były tak samo zdumiewające jak za pierwszym razem, kiedy się spotkaliśmy. Dopiero teraz zauważyłem, że nim zeszła na dół, pozbyła się resztki makijażu, znajdującej się na jej twarzy. I musiałem przyznać, że bez niego wyglądała równie obłędnie. 

– Nie masz za co dziękować. Nie mogłem zostawić cię samej nocą. Choć Sevilla wydaje się najbezpieczniejszym miejscem na ziemi i w niej roi się od szaleńców – powiedziałem poważnie, ale jednocześnie chciałem, żeby zabrzmiało to jak żart.
– Mimo wszystko bardzo ci dziękuję – uśmiechnęła się subtelnie.

– Nie ma za co – powiedziałem kompletnie zauroczony osobą siedzącą przede mną. To nie była ta sama Ola.

          Niepewnie spuściła głowę i zaczęła bawić się palcami. 

– Niewiele pamiętam z ostatniej nocy – powiedziała cicho. – Wydaje mi się, że do niczego nie doszło, ale… – popatrzyła na mnie – czy możesz to potwierdzić?

          Uśmiechnąłem się. Jeszcze nie widziałem jej w takim wydaniu. Nie zwlekając powiedziałem
– Nie, nic się nie wydarzyło – a zaraz potem opowiedziałem jej wszystko, co się wydarzyło po przekroczeniu progu mojego domu. Wspomniałem o wszystkim, prócz pocałunku. 

          Doszedłem do wniosku, że jest już wystarczająco zażenowana swoim zachowaniem w klubie i tym, że straciła głowę przy bądź co bądź obcym facecie. Uśmiechnąłem się do niej ciepło, co dopiero po chwili odwzajemniła. 

          Nasze spojrzenie znów stało się tak intensywne, że aż nieprzyzwoite. Ja jednak nie potrafiłem przerwać tej intensywności. Po kilkudziesięciu sekundach Ola spuściła wzrok i odchrząknęła. Spojrzała na mnie spod rzęs i z lekkim uśmiechem powiedziała: 

– Doczekam się tej kawy?
– Tak, pewnie – odwróciłem się na pięcie i zacząłem przygotowywać napój.

          Po kilku minutach szklanka z parującą zawartością stała przed dziewczyną. Moja kawa w tym czasie została wypita do ostatniej kropli. Kiedy zobaczyłem mój pusty kubek niemalże od razu spojrzałem na dziewczynę, która machinalnie się odezwała:

– No co? Mam ciężki dzień – zaśmiała się.
– To może zrobię jakieś śniadanie? Chociaż uprzedzam, nie jestem dobrym kucharzem.
– Jak pozwolisz mi wypić kawę, to zaraz potem chętnie coś przygotuję – uśmiechnęła się, odsuwając kubek od ust. – Masterchefem nie jestem, ale co nieco umiem.
– Okej – uśmiechnąłem się  zasiadłem na wcześniej zajmowane przeze mnie krzesełko.

☆

          Ta dziewczyna jest niesamowita. Gotuje jak anioł… Wygląda jak anioł… Kiedy przygotowywała śniadanie wykonywała tak zwinne i zgrabne ruchy, że nie mogłem oderwać wzroku od jej ciała. Przyznam się, że na myśl przyszło mi również kilka nieprzyzwoitych myśli.

          W kuchni ze sobą współpracowaliśmy, Aleksandra rozporządzała, a ja podawałem jej wszystko, o co tylko poprosiła. Czułem się wtedy taki potrzebny. Czułem się dobrze.

          Kiedy siedzieliśmy przy stole i jedliśmy przygotowaną przez nią jajecznicę ze szczypiorkiem i grzanki,  poczułem, że chciałbym, aby właśnie tak wyglądały nasze poranki. 

– Na jak długo przyjechałaś do Hiszpanii? – zapytałem.
– Dwa tygodnie – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od swojego talerza.

– Może po południu pokazałbym ci kilka ciekawych miejsc?

         Gwałtownie uniosła głowę ku górze, a jej oczy zrobiły się jeszcze większe. Wyglądała, jakbym ją poważnie zaskoczył tym pytaniem. 

– Oczywiście, jeśli nie chcesz, nie nalegam – dodałem pospiesznie.
– Nie, nie… Chodzi po prostu o to, że nie wiem czy to dobry pomysł – była zmieszana.

– Uważasz pokazanie ci kilku wartych uwagi miejsc złym pomysłem? – zaśmiałem się.

– Nie. To jest świetny pomysł, tylko… myślę, że to, żebyśmy tak wiele czasu spędzali razem nie jest dobrym pomysłem – sprostowała.
– Okay – westchnąłem i odłożyłem sztućce. – Dlaczego?
– Jeszcze wczoraj o tej porze nie mogliśmy na siebie patrzeć – powiedziała nieco ciszej.

– Poprawka – uniosłem wskazujący palec ku górze, a zaraz potem wycelowałem nim w nią. – To ty nie mogłaś na mnie patrzeć.

          Spojrzała na mnie lekko zaciskając powieki. Wtedy właśnie zrozumiałem, że tego mi brakowało. Brakowało mi przekomarzania się z nią. 

– No dobra, ale mimo wszystko nie uważam tego za dobry pomysł – jęknęła.
– No to może... O! Sama powiedziałaś, że się tobą zaopiekowałem, tak? – powiedziałem z nieco za dużą ekscytacją.
– No… tak… – odparła niepewnie, żując posiłek. 
– Zatem potraktuj to, jako swoistą formę rekompensaty, odwdzięczenia się, czy jak tylko zechcesz to nazwać – wyjaśniłem.
– A jeśli się nie zgodzę na taki układ? – zapytała patrząc na mnie z ukosa. Widziałem, że usilnie starała się zlikwidować mały uśmiech, który wdrapał jej się na twarz.
– Myślę, że nie masz innego wyjścia, jeśli nie chcesz wyjść na dziewczynę, której należy się wszystko, bez jakiegokolwiek wysiłku – puściłem do niej „oczko”.

           Zrozumiała. Zrozumiała moją aluzję do jej ostatnich słów odnośnie piłkarzy. Otworzyła usta, a wyraz jej twarzy dawał do zrozumienia, że jest oburzona. Myślę, że było to udawane oburzenie i przekonałem się o tym kilka chwil później, kiedy dziewczyna wybuchła śmiechem. 

– Szach-mat, Olka – powiedziała pod nosem.
– No to jak?
– Okay, ale tylko dziś.
– Tak ci się spodoba w moim towarzystwie, że będziesz błagała o więcej.

          Zaśmialiśmy się.

          Zauważyłem, że z każdą minutą Ola czuła się coraz lepiej i nie mam tutaj na myśli złego samopoczucia przez ilość alkoholu, jaką wczoraj spożyła, ale raczej to, jak czuła się moim towarzystwie. A widziałem, że czuje się coraz swobodniej.

          Odnaleźliśmy wspólny język i dopiero wówczas zrozumiałem, że tego chciałem. 

– Nie jesteś taka zła, wiesz? – powiedziałem, kiedy skończyłem posiłek. 

          Podniosła na mnie wzrok i spojrzała mi w oczy. 

– Naprawdę?
– Naprawdę.
– Rozczarowało cię to?
– Nie.
– Nie?
– Wręcz przeciwnie.
– Potraktować to jako komplement?

– Potraktować.

          Wypowiedziane przez nas kwestie były tak machinalne, ale jednocześnie naturalne, że aż przerażające. Mówiliśmy nie odrywając od siebie wzroku, ale jednocześnie mówiliśmy, jakby to były kwestie naszego życia. 

– To o której? – zapytała odrywając wzrok.
– To zależy od ciebie – odparłem.
– Muszę pojechać do hotelu i trochę się odświeżyć. Może być szesnasta?
– Przecież to jeszcze cztery godziny – zauważyłem.

– Muszę wrócić do żywych. Chyba nie chcesz się pokazać z tak wyglądającą dziewczyną?

          Pomyślałem, że z tą dziewczyną, mógłbym pokazać się wszędzie. Niezależnie od tego jakby wyglądała. Jednakże pozwoliłem sobie zostawić tę uwagę dla siebie.

☆

          O szesnastej czekałem pod klubem, w którym spotkaliśmy się zeszłego wieczoru. Dziewczyny nigdzie nie było. To zabawne, ale zacząłem panikować, że może nie przyjść, a była przecież punkt szesnasta.

          Rozglądałem się to w prawo, to w lewo, ale nigdzie nie widziałem nadchodzącej brunetki. Po dziesięciu minutach postanowiłem wejść do środka klubu. Był pusty. Wyszedłem na zewnątrz, a jej nadal nie było.

          Pomyślałem, że może przyszła wówczas, gdy byłem wewnątrz lokalu i nie widząc mnie wróciła do hotelu.

          Tak, to nie było normalne. Zirytowałem się na siebie, że nie wziąłem od niej numeru telefonu. Mogłem to przecież zrobić. Tylko, jak ktoś nie potrafi odpowiednio używać mózgu, to nie dziwota. 

          Z westchnieniem bezsilności opadłem na ławkę obok. Patrząc na jej brązowe deseczki przypomniałem sobie dzisiejszą noc, kiedy to siedziała na niej taka radosna, pełna energii i procentów we krwi. Uśmiechnąłem się na to wspomnienie.

          Zacząłem również zastanawiać się, co dzieje się u Celii. Nie kontaktowała się ze mną od naszego ostatniego spotkania. Czy to dobrze? Czy ona już w ogóle o mnie nie pamięta? Nie, nie ubolewam nad tym ani tym bardziej nie żałuję, że kazałem jej zniknąć, ale bezustannie w głowie mam pytanie: czy można przestać kochać człowieka tak z dnia na dzień?

          Może to po prostu stopniowo się wypalało, a my tego nie zauważaliśmy? Czy powinienem mieć do niej żal, że znalazła pełnię szczęścia u boku innego mężczyzny? Czy mogę ją o to oskarżać? Przecież związek tworzą dwie osoby, nie tylko ona, nie tylko ja, ale my. Ona i ja. To znaczy… tworzyliśmy. Nie czułem wielkiego bólu… Nie czułem żalu… Czułem się źle, ale nie fatalnie. Czy to oznacza, że już jej nie kochałem? Czy to uczucie już się wypaliło? Pytanie tylko: kiedy? Kiedy ta miłość wyparowała niezauważona? 

          Z głębokiego rozmyślenia wyrwał mnie głos Aleksandry. 

– Przepraszam cię, nie mogłam przebić się taksówką przez korki. Ludzie dziś chyba oszaleli – powiedziała, opadając na miejsce obok mnie. 

          Popatrzyłem na nią. Na nosie miała okulary przeciwsłoneczne, usta muśnięte malinową szminką. Ubrana była w krótki top odsłaniający kawałek jej płaskiego brzucha, dżinsowe szorty i krótkie trampki. Przez ramię przewieszoną miała małą torebeczkę. Wyglądała uroczo. 

– Nie ma sprawy. Pięknie wyglądasz – nie potrafiłem pozostawić kwestii jej wyglądu bez komentarza.

– Dzięki, ty też wyglądasz dobrze – powiedziała, wskazując mój granatowy T-shirt i krótkie spodenki. – I wcale nie przypominasz tego wypielęgnowanego od stóp do głów piłkarza z ułożoną na żel fryzurą – zaśmiała się.

          Szach-mat.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Hej Kochane!

Kolejny rozdział. :) 

Widziałam, że byłyście bardzo zdziwione zachowaniem Aleksandry w ostatnim rozdziale i już nie mogę się doczekać, jaka będzie Wasza opinia po tym skrawku. ^^ 

Czytałam, że wiele z Was spodziewała się krzyku i agresji... :) 

Co do odwiedzin na blogu... 

WOW! 

Wyświetlenia wzrosły niesamowicie! 

DZIĘKUJĘ WAM ZA TO! ♥

Podejrzewam, że to dzięki EURO i osiągnięciom naszych orzełków, więc im także dziękuję za "reklamę". :P 
A co do komentarzy... 
JEJ! 
DZIĘKUJĘ WAM SERDECZNIE! ♥
Dzięki Wam człowiekowi chce się pisać. ♥

Pewnie wiecie, ale i tak to napiszę. :P 

Grzesiu podpisał kontrakt z Paris Saint Germain i we Francji zostanie nieco dłużej niż tylko na EURO. ;)  Pozostanie tam (teoretycznie) przez kolejne 5 lat. :) 

Życzę mu dużo szczęścia, goli i mnóstwo radości! 

Ściskam Was mocno! :*