Skrawek osiemnasty

          Tłum oczu wpatrywał się w nią, więc nie mogła nie odpowiedzieć na zadane przeze mnie pytanie. Przełknęła ślinę, wyprostowała się i patrząc mi prosto w oczy powiedziała: 
– Nie. To wytwór mojej wyobraźni.

          W jej szarych tęczówkach lśniła determinacja. Chciała pokazać swoją wyższość nade mną, ale ja wiedziałem, że to tylko gra pozorów. Mimo wszystko skinąłem głową i usiadłem na miejsce.

          Konferansjerka podziękowała czytelnikom za przybycie i oznajmiła, że nastąpił czas na podpisywanie książek i zdjęcia z Aleksandrą. Nie ruszyłem się z miejsca. Siedziałem w kącie i cierpliwie czekałem na moment, gdy młoda autorka będzie już sama.

          Zajęło mi to sporo czasu, ale w końcu się udało. Ola podpisała książkę każdej osobie, zapolowała do wielu zdjęć, a wszystko to robiła z gracją, godną angielskiej królowej. Dziewczyna pożegnała się z kobietą, która prowadziła to spotkanie, a starsza właścicielka lokalu zamknęła za nią drzwi. Żadna z nich, ani starsza pani, ani Ola, nie zauważyły, że jestem jeszcze w środku. Znalazłem sobie dobrą miejscówkę. 

– I jak kochana? – zapytała starsza pani, pocierając dłonią ramię Aleksandry. Wiem, że to głupie, ale poczułem ukłucie zazdrości, że ta kobieta może ją dotknąć, a ja nie.
– Emocje jeszcze nie opadły. Nie sądziłam, że przyjdzie tak wiele ludzi – mówiła z przejęciem. Jej głos był taki piękny. 

– Większość przyszła na ostatnią chwilę, jak zawsze – zaśmiała się – ale jak już przyszli! Chryste, myślałam, że się tutaj nie pomieszczą – zrobiła zamach ręką, wskazując na wnętrze księgarni. Aleksandra wiodąc wzrokiem za ręką kobiety, spostrzegła mnie.

          Ponownie wstrzymała oddech.

          Widząc jej reakcję, kobieta popatrzyła  w moim kierunku. 

– Grzesiu – powiedziała ciepło – nie zauważyłam cię. Przepraszam, ale już zamknięte.
– Chcę z tobą porozmawiać – zwróciłem się do Aleksandry, wstając z krzesła i niegrzecznie ignorując starszą z pań.
– O czym? – zapytała szybko.
– Nie wiesz? – zmrużyłem oczy. Poczułem falę złości.

– To może ja zostawię was samych – powiedziała kobieta i zniknęła za drzwiami zaplecza.           

          Nie znałem za dobrze tej kobiety, ale wiedziałem, że nie jest z tych starych bab, które podsłuchują cudze rozmowy, a potem plotkują o tym, co usłyszały na lewo i prawo.

          Kiedy byliśmy sami, podszedłem do niej najbliżej jak mogłem. Jej zapach niemal zwalił mnie z nóg. Pachniała pięknie. Cała była piękna, charyzmatyczna. W jednej chwili cała złość na nią nagle się ulotniła.

– Czy nie sądzisz, że należą mi się jakieś wyjaśnienia? – zapytałem ciepło.
– Wyjaśnienia? Nie rozumiem, co masz na myśli – odpowiedziała marszcząc czoło. 

          Wiedziała. To była jej kolejna gra. Gra, która sprawiała, że irytacja choć niechciana powracała do mnie i to ze zdwojoną siłą. Westchnąłem. 

– Aleksandro, nie udawaj, proszę. Wiem o czym jest twoja powieść. Czytałem ją. Jest o nas – powiedziałem, a na te słowa, moja rozmówczyni głośno wciągnęła powietrze do płuc.

          Zamrugała kilkakrotnie i odwróciła wzrok. Odchrząknęła i władczym tonem, odparła: 

– Być może niektóre fragmenty rzeczywiście są łudząco podobne, ale nie pisałam tej książki z myślą o tobie czy… o nas.
– Kłamiesz – skwitowałem.
– Znowu ta gra? – jęknęła.

– Jeśli nie powiesz mi prawdy, będziemy w nią grali do nieskończoności – zagroziłem.

          Jęknęła, spojrzała na sufit, podparła się w boki i odwróciła do mnie tyłem. Nie do końca wiedziałem, jak odczytać to zachowanie, ale cierpliwie czekałem na kolejne jej słowa, choć adrenalina niemiłosiernie buzowała w moim ciele. 

– Czego ty ode mnie chcesz, Grzesiek? – spytała, nie odwracając się w moją stronę.
– Prawdy.
– Ale mówię prawdę – szepnęła.
– Oboje wiemy, że tak nie jest – powiedziałem cicho, zbliżając się do niej.
– Widzisz? – powiedziała i gwałtownie się odwróciła. – Dlatego uciekłam. Nie chciałam, żeby skończyło się to w ten sposób. Minęło tak wiele czasu, nie masz dziewczyny? Nie jesteś szczęśliwy? Nie masz swoich problemów? Albo… swojego szczęścia? Musisz zjawiać się tutaj i wszystko rujnować? – jej oczy lśniły od łez.
– Nie. Nie mam dziewczyny. Nie jestem szczęśliwy. Owszem mam problemy, jak każdy. I odpowiedź na ostatnie pytanie również brzmi: nie. Moje szczęście zniknęło, kiedy ty zniknęłaś. Olu, uwierz, że przez te kilka miesięcy nie było dnia, bym o tobie nie myślał. Nie ma kobiety, której bym do ciebie nie porównywał. Uwierz mi, oszalałem. Oszalałem na twoim punkcie. Nie chcę, żebyś znów uciekła – wyznałem, gładząc kciukiem jej policzek. Działałem na nią! Czułem jak drżała pod moim dotykiem!

– Nie masz dziewczyny? Akurat – prychnęła.

          Jej reakcja mnie zdziwiła. O co jej chodziło? 

– Nie, nie mam.

– A ta kobieta, z którą widziałam cię dziś w kawiarni? Najpierw czule trzymaliście się za ręce, a później równie czule się żegnaliście – wydawała się być zdenerwowana.

          Czy ona robiła mi wyrzuty z powodu Julii? Zachciało mi się śmiać. 

– Masz namyśli Julię? – spytałem.

          Zmarszczyła czoło, jakby nie wiedziała o czym mówię. 

– Ta kobieta, z którą mnie dziś widziałaś. To była Julia. Moja przyjaciółka z dzieciństwa – wyjaśniłem.

          Z twarzy Aleksandry zniknęła irytacja. Pojawił się za to rumieniec. Chyba ją zawstydziłem. 

– Rozumiem – powiedziała cicho, odwracając głowę.           

          Chciałem skorzystać z okazji, że była speszona i zadać jej kilka pytań. Myślałem, że zmięknie. 

– Możesz udzielić mi kilka odpowiedzi? – zapytałem.
– Zależy jakich…
– Czy ta książka to… opis naszej historii? – zapytałem niepewnie. – Tak – przyznała w końcu.
– Czy w tej książce coś jeszcze jest rzeczywistością? Coś oprócz naszej znajomości, coś co wydarzyło się naprawdę? – szeptałem.

– Nie. 

          Jej odpowiedzi choć krótkie wydawały się szczere.

          Wtedy wpadłem na pomysł.

          To ona! Ona mnie śledziła! Zaplanowała to wszystko. Spotkanie na plaży, w parku, w samolocie… Wszystko zaczęło mi się układać w logiczną całość. Polowała na to, bym stał się przedmiotem jej eksperymentu. 

– Czy… zaplanowałaś to? – powiedziałem w końcu.
– Co? – wydawała się być poirytowana.
– Nasze spotkanie na plaży, w parku, w samolocie… To, co wydarzyło się w Hiszpanii?

          Z każdym kolejnym pytaniem serce waliło mi jak młot, a ręce się pociły. W kącikach wezbrały się łzy. Patrzyłem na kobietę, w której bezgranicznie się zakochałem, a która okazała się wyrachowaną oszustką. 

– Co?! – pisnęła. – Jak możesz tak myśleć?!
– A jak mam myśleć?! – krzyknąłem. 

          Cofnęła się o krok. Wystraszyłem ją. Nie taki miałem zamiar, ale buzowały we mnie takie emocje, że nie potrafiłem nad nimi zapanować. 

          Uniosłem dłonie do twarzy, przetarłem ją nimi, a następnie splotłem dłonie na karku. 

– Przepraszam – szepnąłem, zaciskając powieki. – Zrozum, co innego miałem sobie pomyśleć?
– W porządku – powiedziała cicho.
– Proszę… Wytłumacz mi to jakoś, bo zwariuję – mówiłem, starając się brzmieć twardo, ale mój głos się załamywał. 
– Kiedy ciebie poznałam wcale nie chciałam zrobić z tego jakiejś wielkiej sensacji, a tym bardziej nie chciałam pisać o nas książki – przyznała.
– To dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego napisałaś o nas?
– Musiałam. Nie miałam innego wyjścia.
– Możesz jaśniej? – powiedziałem opadając na krzesło nieopodal.
– Mogę powiedzieć ci tylko tyle, że na początku naszej znajomości nie wiedziałam, że napiszę o nas…
– Ale wiedziałaś, że wydasz książkę.
– Tak, temu nie mogę zaprzeczyć – powiedziała smutno.
– Kiedy narodził się pomysł na opisanie naszej znajomości? – pytałem zszokowany.

– Uznasz mnie za bezduszną kreaturę, ale… Po naszej wspólnej nocy.

          Usiadła obok mnie. Owiał mnie jej słodki zapach. Uspokoił mnie nieco, choć nadal nie mogłem wyjść z zadumy. 

– Nie mogę w to uwierzyć – szeptałem.

– Wiem… Wiem, jak to brzmi – odwróciła się w moim kierunku i chwyciła mnie za przedramię – ale wtedy chciałam opisać to dokładnie tak, jak było. Chciałam napisać powieść o… nieudanej miłości. Ale nie potrafiłam. Cały czas w głowie miałam nas… Szczęśliwych… Kroczących razem przez życie. 

– To dlaczego uciekłaś?! – uniosłem się i wyszarpnąłem ramię z jej objęć. 
– Musiałam – powiedziała ze szlochem.
– Wciąż te niedomówienia. Powiedz mi wprost, dlaczego ode mnie odeszłaś? Wtedy powiedziałaś, że to różnica klas. Okazało się, że wydałaś książkę na podstawie naszej znajomości… Popatrz jak to wygląda. Czuję się oszukany! – mówiłem tak, jak było.
– Na pewno nie odeszłam z powodu książki! – warknęła.

– To z jakiego?! – zirytowałem się. 

          Nie czułem się w ogóle winny. Powinna wiedzieć, jak się czuję. Powinna widzieć, jakie emocje mną targają. 

– Naprawdę chcesz wiedzieć? – zapytała podnosząc się z krzesła.
          Spojrzała mi głęboko  oczy. Jej tęczówki lśniły. Nie umiałem rozpoznać czego był to efekt, ale wydawały się jeszcze piękniejsze niż wcześniej. Oddychałem szybko, bo emocje nadal mną władały. Zaciskając mocno szczękę, skinąłem głową.
– Zatem chodź, poznasz najważniejszą osobę w moim życiu – powiedziała w końcu.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Hello! 

Tak, jak obiecałam, przybywam do Was z nowiutkim skrawkiem. :) 

Jak Wam się podoba? :D 

Co sądzicie o końcówce? :D 

Dziękuję Wam za tak piękne komentarze po dostatnim. ♥ 

Niestety następnym razem, tak, jak mówiłam skrawek ukaże się dopiero za dwa tygodnie czyli 16.09. :) 

A jak szkoła? :D 

Jak rozpoczęcie roku? Jak pierwszy dzień? ^^

Niektóre z Was nie mają jeszcze wolnee... Nie za dobrze? :P 

Przypominam o ankiecie na dole. Jeśli ktoś jeszcze nie wziął w niej udziału, bardzo Was proszę, aby to zrobić. ♥ 

Ściska, tulę i całuję! :*