Skrawek dziewiętnasty

          Kiedy tu usłyszałem uderzyła mnie fala gorąca. Mam poznać najważniejszą osobę w jej życiu? Czyli jednak kogoś ma! Dlaczego nie zadałem jej tego pytania wcześniej? Wyszedłem na totalnego kretyna!
          Przełknąłem ślinę i zacisnąłem ręce w pięść. 
– Nie jestem pewien czy to dobry pomysł – wydusiłem przez zaciśnięte zęby.
– Grzesiu, zastanów się czego chcesz – powiedziała łagodnie.

          Miałem się zastanowić czego chcę? A może to ona powinna się zastanowić? Napisała książkę o naszej przygodzie i żyje sobie szczęśliwa u boku jakiegoś faceta? To nie było  normalne. Nie było normalne zwłaszcza, że… Ja bez niej nie byłem szczęśliwy.

          Zdziwiłem się, że tak szybko o mnie zapomniała. Pomyślałem wtedy, że dla niej to był tylko krótki, nic nieznaczący epizod. Zabolało mnie to, bo wiedziałem, że ja ją… kocham. 

– Chciałeś poznać prawdę… Poznasz ją, jeśli pójdziesz ze mną – mówiła. 

          Zawahałem się. Ale kierując się myślą: czy może być jeszcze gorzej?, skinąłem głową. Doszedłem do wniosku, że jeśli teraz nie pójdę za Aleksandrą, mogę tego żałować.

          Podszedłem do wieszaka i narzuciłem na ramiona kurtkę. Aleksandra zniknęła na zapleczu, a kiedy wyszła, miała na sobie futrzany płaszcz. Wyglądała olśniewająco i mimo tego, że czułem się przez nią pokrzywdzony, nie potrafiłem się nie uśmiechnąć na jej widok. 

– Chodźmy – powiedziała lekko unosząc kąciki swoich ust i wciągając na dłonie skórzane rękawiczki. 

          Otworzyłem przed nią drzwi i pozwoliłem, by poszła przodem. Skręciła w lewo, a ja szedłem za nią. Nie odzywałem się do niej nie dlatego, że nie miałem na to ochoty, ale dlatego, że nie wiedziałem, co mogę jej powiedzieć. Sama też nie była chętna do rozmowy, więc nie rozpoczynałem żadnego tematu. Poza tym, co miałbym jej powiedzieć? O czym miałbym z nią rozmawiać? O pogodzie? Banał! 

– To niedaleko – odezwała się po chwili marszu.

          Pokiwałem głową na znak, że przyjąłem to do wiadomości, ale nie odezwałem się ani słowem.          Byłem w takich emocjach, że nawet nie wiedziałem jak doszedłem z Aleksandrą do jej mieszkania. Jednocześnie głowę miałem pełną obaw. Kiedy stanęliśmy na korytarzy jednej ze starszych kamienic Ola się zatrzymała. 

– Nie chcę, żebyś o mnie źle myślał – powiedziała w końcu. – I proszę, żebyś nie reagował zbyt emocjonalnie i gwałtownie.

          Czy ona siebie słyszała? Jak miałem nie reagować emocjonalnie? Przecież za chwilę miała przedstawić mnie swojemu partnerowi! Po drodze wyobrażałem sobie jego facjatę i fantazjowałem o tym, jak siedzę na nim i okładam go pięściami za to, że zabrał mi kobietę, na której naprawdę mi zależało.

          Bez zbędnych komentarzy przytaknąłem głową i przełknąłem ślinę. W gardle pojawiła mi się olbrzymich rozmiarów gula. Aleksandra uśmiechnęła się ciepło i skierowała w stronę schodów.

          Wdrapywałem się za nią, a pokonywanie każdego kolejnego stopnia wydawało mi się wiecznością. Chciałem zobaczyć tego mężczyznę i mieć to za sobą.

          Gdy w duchu zacząłem przeklinać tego faceta, Ola zatrzymała się przy jednych z drzwi. 

– Pamiętasz, co mi obiecałeś? Nie reaguj zbyt gwałtownie, okay? – patrzyła na mnie wielkimi oczami, a jej ton przypominał taki, jakim mówi się do dziecka. Za kogo ona mnie uważała? Za pięciolatka?

– Okay – odpowiedziałem krótko.

          Przekręciła klucz w drzwiach, a kiedy je otworzyła, krzyknęła: 

– Już jestem! 

          Zawahałem się i zatrzymałem przed drzwiami. Miałem jeszcze okazję by uciec, jednakże dziewczyna odwróciła się i widząc moją konsternację, chwyciła mnie za rękę i wciągnęła do wnętrza mieszkania. 

– Rozbierz się – powiedziała. 

          Ponownie pokiwałem głową i zacząłem się rozpłaszczać.

          Z pomieszczenia obok wyszła szczupła blondynka. 

– Cześć – przywitała się z Olą i spojrzała na mnie nieco zawstydzona.
– Cześć, jest u siebie? – zapytała Aleksandra.
– Tak – odpowiedziała.
– Ja już będę lecieć, okay?

– W porządku, dziękuję ci Blanka.

          Blondynka uśmiechnęła się i odpowiedziała, że nie ma za co. Wciągnęła na stopy trapery, włożyła ciepłą, puchową kurtkę i wyszła.

          Nie wiedziałem jak się zachować. Wydawało mi się, że byłem w tym momencie za jakąś szklaną szybką i wszystko co działo się w tym momencie, działo się poza mną. Kiedy chciałem się odezwać, że powinienem iść, Ola jakby wiedziała, co chcę powiedzieć i odezwała się: 

– Gotowy?

– Chyba tak – szepnąłem.

          Ola machnęła ręką, bym poszedł za nią. Uśmiechała się pod nosem. Wyglądała naprawdę uroczo. Podeszła do drzwi obok. Uchyliła je i włożyła głowę do pomieszczenia. 

– Mogę ci kogoś przedstawić? – zapytała łagodnym głosem.

          Ciśnienie podskoczyło mi chyba do dwustu pięćdziesięciu. Miałem poznać jej partnera. O cholera!

          Nie usłyszałem odpowiedzi. Było to skutkiem albo mojego strasznie głośno kołaczącego serca albo brakiem odpowiedzi tego człowieka. Ostatecznie Ola odwróciła się do mnie i z ogromnym uśmiechem otworzyła szerzej drzwi. 

– Chodź – powiedziała, pociągając mnie za sobą do pokoju. 

          Pierwsze co zobaczyłem to pokój oklejony granatową tapetą w gwiazdki. Ciemne meble i mnóstwo misiów dookoła. Zdziwiłem się, ale kiedy wyjrzałem przez ramię dziewczyny, niemalże zemdlałem.
          Tego bym się nigdy nie spodziewał.

          Na małym łóżku, pod grubą pościelą ze spidermanem leżał mały chłopiec. Wyglądał na trzy może cztery lata. Miał takie same oczy jak Aleksandra. Wpatrywał się we mnie z zaciekawieniem. Czekał chyba aż coś powiem, ale mnie kompletnie zamurowało. 

– To jest najważniejsza osoba w moim życiu. Poznaj proszę Jasia – powiedziała radosna, wskazując na chłopca.

          Zastanawiałem się co powinienem zrobić. Czy powinienem pomachać? Może coś powiedzieć? A może w ogóle bez słowa wyjść za drzwi? 

          Aleksandra widząc moje zdziwienie, podeszła do chłopca i usiadła na skraju jego łóżka. 

– Jasiu to jest wujek Grzesiu – powiedziała wskazując dłonią mnie.
– Cześć wujku – powiedział radośnie, wyswobadzając się z pościeli i siadając Oli na kolanach.

          Nie do końca wiedziałem kim on jest. To był jej braciszek tak? Kuzyn? 

          Wszystko się wyjaśniło, kiedy powiedział to jedno zdanie:

– Czy wujek Grzesiu będzie mógł się ze mną pobawić samochodami, mamo?

          M a m o...

          Czyli kolejny punkt z książki. 

          Ma dziecko.

          Pokiwałem z niedowierzaniem głową. Jak mogła ukryć przede mną tak ważny fakt? Zaschło mi w gardle, a przed oczami pojawiło się mnóstwo ciemnych plamek. Musiałem z tamtą wyjść. 

– Prze… Przepraszam, ale muszę już iść – powiedziałem pospiesznie i niemalże wybiegłem z mieszkania dziewczyny.

          Biegłem ile sił w nogach, by rozładować wszystkie negatywne emocje, jakie we mnie siedziały. Poczułem się oszukany. A tego nienawidziłem najbardziej na świecie. Po co to ukrywała? Dziecko to nie przedmiot, który można ukryć w kącie szafy czy w szufladzie. I tak prędzej czy później wyszłoby to na jaw.

          Znalazłem się przed moim domem. Byłem zdyszany i spocony, ale złość nadal we mnie buzowała. Poszedłem na tyły ogrodu i opadłem na zimny śnieg. Leżałem na plecach, a dłonie miałem splecione pod głową. Niebo zaszło chmurami i nie było widać żadnych gwiazd. Było puste.  Cóż, tak też się czułem. Jakbym był pusty, bo wszystko, co mnie wypełniało właśnie się ulotniło…

          Kiedy wróciłem do domu od razu zamknąłem się w pokoju. Nie chciałem z nikim rozmawiać. Wszedłem do domu tak wkurzony, że nawet mama widząc moją złość zrezygnowała z jakiegokolwiek komentarza. Siedziała na kanapie w salonie wraz z tatą i przyglądała się temu, jak cisnąłem butami w kąt i od niechcenia zawiesiłem kurtkę na wieszaku, a potem wbiegłem po schodach na piętro i trzasnąłem drzwiami mojego pokoju. Na szczęście nie widziała tego, co działo się wewnątrz mojej sypialni.

          Zrzuciłem z biurka wszystkie książki, jakie na nim leżały. Z szafy wyrzuciłem ubrania, a telefonem cisnąłem przed siebie i na całe szczęście okazało się, że wpadł na łóżko, bo inaczej rozpadłby się na miliard kawałków.  

          Poczułem się jak śmieć. Nic nieznaczący śmieć.  Chłopiec ma kilka lat, więc był już świecie, kiedy po raz pierwszy spotkałem się z Aleksandrą. Dlaczego mi o nim nie powiedziała? Okay, nie musiała mówić tego na pierwszym spotkaniu. Nie musiała powiedzieć tego nawet na drugim spotkaniu. Ale dlaczego nie powiedziała o tym w ogóle?

          Byłem w stanie znieść naprawdę wiele, ale nie oszustwa… To zawsze mnie brzydziło. Nigdy nie wiedziałem dlaczego, ale zawsze odpychało mnie od ludzi, którzy nie mieli czystych intencji, od ludzi którzy maniakalnie kłamali i nie mówili tego, co mieli na myśli… Teraz ból był podwójny, bo zraniła mnie dziewczyna, na której bardzo mi zależało, na punkcie której oszalałem.

          Rzuciłem się na łóżko i myślałem. Myślałem o wszystkim. Wspominałem to, co działo się jeszcze przed kilkoma miesiącami. Jak było nam dobrze w swoim towarzystwie. W Sevilli spędziliśmy tylko kilka dni razem, ale każdy z tych dni sprawiał, że czułem do niej coś więcej. Znacznie więcej. A kiedy odeszła? Wtedy poczułem, że to nie jest zwykłe zauroczenie. Poczułem, że ją kocham. I co? I teraz, kiedy nasze drogi ponownie się skrzyżowały dostaję obuchem w łeb! Dowiaduję się, że napisała o nas książkę. A na dodatek, co najważniejsze, ma kilkuletniego syna! 

          Od tych wszystkich myśli rozbolała mnie głowa. Nawet nie wiem kiedy Morfeusz objął mnie swoimi ramionami i zagarnął do swojej krainy.

☆

          Kiedy otworzyłem oczy za oknem było już całkowicie ciemno. Spojrzałem na zegarek. Wskazywał dwudziestą pierwszą. Spałem Półtora godziny. Przeciągnąłem się i poczułem, że przy każdym ruchu, głowa nadal mnie boli, dlatego postanowiłam się niepotrzebnie nie ruszać, by nie prowokować moich skroni. Było mi zimno, więc okryłem się szczelniej kołdrą. Poczułem ból gardła i trudności z oddychaniem przez nos. To był początek przeziębienia. Skarciłem się wtedy w myślach. Co za idiota wyleguje się w śniegu godzinami? Już wiedziałem, co powie matka, kiedy zobaczy w jakim jestem stanie.

          Popatrzyłem na stolik obok mojego łóżka. Znajdował się na nim kubek z gorącą, parującą jeszcze herbatą i talerz z kanapkami. Wiedziałem, że to mama. Mimowolnie uśmiechnąłem się do niej. Chciałem się podnieść, żeby wziąć łyk ciepłego napoju, ale poczułem ból w mięśniach. Ojojoj, to chyba nie będzie lekki przeziębienie – pomyślałem.

          Zrezygnowałem z kolejnych ruchów i wgapiłem się w sufit. Czułem się teraz jakby wszystko to, co działo się wcześniej wydarzyło się jakoś poza mną. Jakbym był w mydlanej bańce. Dreszcze przechodziły mnie od karku po lędźwie.

          Zacząłem w duchu przeklinać własną głupotę, gdyż tylko i wyłącznie przez nią czułem się jak wrak człowieka, gdy usłyszałem pukanie do drzwi. Nie było to charakterystyczne dla mamy pukanie. Zaintrygowany powiedziałem ciche „proszę” i wyczekiwałem gościa, schowanego za drzwiami.

          Nigdy bym się nie spodziewał tego, kogo zobaczyłem. Przez uchylone drzwi wyglądała o n a.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Witam! :*

Na samym starcie chcę Was przeprosić, że zjawiam się dopiero dziś. :(
Wczoraj tak się zakręciłam, że uświadomiłam sobie, że pora dodać rozdział przed północą, a byłam tak wypompowana, że nie miałam siły palcem ruszyć... 

Przepraszam. :( 

Podoba się Wam powyższy skrawek? :) 

Podejrzewałyście, że taką tajemnicę skrywała Ola? :D
Niektóre z Was tak, bo swoimi domysłami trafiły w dziesiątkę. :D 

Macie jakieś spekulacje na ciąg dalszy? ^^ 

No właśnie... Ciąg dalszy... 

Zostaje nam następny rozdział i epilog...

Tak... strasznie szybko ten czas zleciał. :)  

Ściskam Was mocno! :* 

PS. Kilka z Was zauważyła pewnie moją aktywność w tygodniu, a jeszcze inne wczoraj. Obiecuję, że postaram się w ten weekend nadrobić najwięcej jak się da, ale wczoraj okazało się, że więcej niż osiem rozdziałów (osiem długich rozdziałów) nie jestem w stanie przeczytać za jednym razem, poza tym na ten weekend też mam dość sporo nauki zaplanowane, więc proszę Was o łaskawość i cierpliwość. :( Czuję się fatalnie z takimi zaległościami, bo Wasze opowiadania są genialne i zasługują na regularne czytanie, ale niestety szkoła uniemożliwia mi czytanie na bieżąco. :( 

Najczęściej będę zaglądać do Was z weekend, bo w tygodniu z czasem naprawdę krucho. :( 

Przepraszam raz jeszcze...

I za opóźnienie...

I za zaległości... 

:(