Skrawek szósty

          Leżałem na trawie w ogrodzie. Ciepłe promienie słońca muskały moja twarz. Oczy miałem zamknięte, a w głowie wciąż obraz spotkania z Julią. 

Poszliśmy do parku, żeby móc porozmawiać na neutralnym gruncie. Julia miała mi tyle do opowiedzenia. Mówiła o tym, w jaki sposób oświadczył się jej Karol. 

Byli we Francji. Siedzieli w restauracji, z której doskonale widać było wieżę Eiffla. Po deserze delikatna muzyka, która grała w tle ucichła. Podszedł do nich kelner, który w ręku trzymał kwiaty. Karol przyklęknął przed nią, wyjął pudełeczko z pierścionkiem z wewnętrznej kieszeni swojej marynarki i poprosił ją o rękę. 

Kiedy o tym mówiła zapragnąłem, by moja kobieta, także opowiadała o momencie, w którym jej się oświadczyłem z takim przejęciem, jak robiła to Julia. Poczułem chęć założenia rodziny. Pytanie tylko czy założenie rodziny z Celią wchodzi w grę…

Siedzieliśmy, a ja cały czas słuchałem. Julia zrozumiałą, że coś jest nie tak. 

– Co się dzieje? Nic nie mówisz, a to do ciebie niepodobne, Grzesiu – powiedziała. 

– Wiesz, chyba jeszcze nie doszedłem do siebie po tym – wskazałem na moją usztywnioną nogę. 

Popatrzyła na mnie spod przymrużonych powiek. Czuła, że ściemniam. Wiedziała, że na moje złe samopoczucie nie działała tylko kontuzja, ale coś jeszcze. 

– Dlaczego myślisz, że w to uwierzę? 

         Popatrzyłem na nią i kilkakrotnie zamrugałem. Nie do końca rozumiałem, o co jej chodzi. 

– Przecież kontuzja to nie koniec świata. Nigdy nie podchodziłeś do żadnej z kontuzji tak poważnie. Musiało stać się coś jeszcze. Powiedz mi, Grzesiu. Wiesz, że ze mną możesz porozmawiać o wszystkim – położyła rękę na moim ramieniu. 

Westchnąłem i zwiesiłem ramiona. Przejrzała mnie. a ja nie potrafiłem jej okłamywać. Ona, tylko Julia potrafiła wyciągnąć ze mnie więcej, niż inni. Kiedy wyjechałem widziała we mnie większy potencjał niż wszyscy inni. Może nie większy od moich rodziców, ale porównywalny. 

– Masz rację. To nie tylko przez kontuzję, ona po prostu mnie dobiła… – szepnąłem. 

– Co się stało? – spojrzała mi w oczy. 

– Po pierwsze to kontuzja przed sezonem. Chciałem wypracować sobie formę, żeby od samego początku pomóc drużynie zdobywaniu punktów w lidze, a tym czasem… – westchnąłem i wskazałem moją kontuzjowaną nogę. – Ale to nie wszystko. Ostatnio między mną, a Celią nie jest najlepiej. 

Zwróciła się w moją stronę i zatopiła swoje tęczówki w mych oczach. Czekała na więcej. 

Opowiedziałem jej, że czuję, iż dla mojej dziewczyny kariera jest ważniejsza ode mnie. Opowiedziałem o naszej kłótni, po której wyjechałem i nie miałem z nią kontaktu. Kiedy skończyłem mój tkliwy i pełen żalu monolog, Julia nadal na mnie patrzyła. 

– Co? – odezwałem się w końcu. – Teraz będziesz tak na mnie patrzeć? Czy może powiesz mi, jakim to jestem dupkiem i bezwartościowym chamem, który zostawia swoją kobietę, a sam wyjeżdża do mamusi? 

Byłem zły. Byłem zły, że Julia może tak o mnie myśleć. Kto jak kto, ale ona powinna zrozumieć, że w związku zdarzają się kłótnie. Kiedy wylałem przed nią swoje żale, a ona tylko na mnie patrzyła, poczułem, że od pewnego czasu duszę się w moim związku. Co dziwniejsze zaczęło mi to przeszkadzać, gdy spotkałem na swojej drodze tę dziewczynę. Tę nieznajomą dziewczynę. 

– Nie, Grzesiu. Nie myślę tak. Skoro wyjechałeś… to znaczy, że Cię to wszystko przerosło – powiedziała delikatnie z rzeczowym tonem po kilku dobrych minutach. Zrozumiałem, że chciała dać mi chwilę, bym ochłonął. 

– Myślę jednak, że chyba powinieneś się zastanowić, co jest dla ciebie ważne. Czy Celia jest dla ciebie ważna. Czy teraz, pod wpływem chwili, byłbyś w stanie się jej oświadczyć? Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie ciebie z nią za dziesięć lat? 

         Właśnie. W tym problem. Nie jestem w stanie. Nie potrafię wyobrazić sobie siebie u boku Celii za tydzień, a co dopiero za dziesięć lat? Nie byłbym wstanie oświadczyć jej się w tej chwili. Ale to nie znaczy, że nie jest dla mnie ważna, bo jest. Przecież jesteśmy ze sobą już tak długo… Byłbym bezwartościowym gnojem, jeśli po tych czterech latach, które w większości były sielanką, nie uważałbym Celii za naprawdę ważną osobę w moim życiu.
          To przecież przy niej kształtował się mój charakter. To przy niej doskonaliłem się jako człowiek i jako piłkarz. W naszym związku nie zawsze było dobrze, ale tych dobrych momentów było zdecydowanie więcej. Dlaczego, więc teraz jest tak, jak jest? Jak wyjaśnić to, co dzieje się w tym momencie między nami?
          Dlaczego to wszystko był takie skomplikowane? Niby pytania Julii wcale nie były trudne, ale mnie przyprawiały o zawrót głowy.
          To chyba czas, bym poważnie porozmawiał z moją dziewczyną.
          Wyjąłem telefon z kieszeni spodenek i wsparłem się na łokciu. Wybrałem numer modelki. 

– Tak? – po kilku sygnałach usłyszałem jej głos.
          W eterze słychać było jakieś szumy, jakby była na jakiejś plaży. Zaintrygowało mnie to.
– Możesz rozmawiać? – zapytałem, unosząc lewą brew.
– Nie jestem pewna, czy po moich dwóch słowach się nie rozłączysz. Skoro wolałeś uciec, niż ze mną porozmawiać…
– Jak zapewne zauważyłaś, jeszcze się nie rozłączyłem.
– Zatem słucham.
– Musimy poważnie porozmawiać. Oboje się pogubiliśmy, nie uważasz? – mówiłem szybko.
– Być może, ale to nie ja zostawiłam ciebie w domu. Z wyrzutami sumienia– skwitowała.
– Rozumiem, że teraz będziemy obrzucać siebie nawzajem winą, tak?
– Nie, Grzesiu. Chcę tylko wiedzieć, co się stało… Dlaczego taki jesteś? Dlaczego od jakiegoś czasu nie idzie się z Tobą porozumieć?
– Chyba żartujesz?! – uniosłem się.
– Nie rozumiem?
– To ja się zmieniłem? Ja?! To dla Ciebie od jakiegoś czasu praca jest ważniejsza ode mnie. To Ty masz gdzieś moje uczucia i moją kontuzję!
– Widzisz? – szepnęła. – Tylko ty i ty. A gdzie w tym wszystkim jestem ja? Myślisz tylko o sobie. I nieprawda. Praca nie jest dla mnie ważniejsza. Godziny mojej pracy wcale się nie zmieniły. Pracuję tak samo dużo jak wcześniej, tylko tobie nagle zaczęło to przeszkadzać! – uniosła się. – Wytykasz mi to, że jeden jedyny raz źle ubrałam słowa.
          Nie odpowiedziałem na to. Dlaczego? Odpowiedź jest banalna. Poczułem wyrzuty sumienia.
– Gdzie jesteś? – zapytałem zmieniając temat.
– Mówiłam ci, że mam sesję.
– A ta woda w tle? – zapytałem.
– Jaka woda? Grzesiu, ty masz już chyba jakieś urojenia… Przepraszam cię, ale moja przerwa właśnie się kończy.
          Rozłączyła się.
          Znów jedno z nas pozostało samo. Z wyrzutami sumienia. I dla odmiany nie była to Celia.
          Czy ja naprawdę myślę tylko o sobie? Skoro jej grafik wcale nie stał się bardziej napięty, to dlaczego zaczęło mi to tak przeszkadzać? Może ona ma rację? Może powinienem dostrzec też problem u siebie, a nie tylko wytykać wszystko innym?
          Opadłem na trawę i wpatrywałem się w biały obłoczek na błękitnym niebie. Do głowy znów wróciło wspomnienie spotkania z Julią.

– Grzesiu… Musisz wziąć się w garść. Nie przypominasz tego chłopaka, z którym skakałam po drzewach. Musisz uwierzyć, że po kontuzji wrócisz silniejszy. To przykre doświadczenie, które spotyka wielu piłkarzy. Każdy z nich uczy się przez to czegoś innego. Potraktuj to jako naukę, ale nie zamykaj się na świat. Weź się w garść!

          Ona ma chyba rację.
          Czas wyjść do ludzi. 

☆

          Szedłem ulicą w kierunku małej księgarenki, którą od zawsze uwielbiałem. Miała swój klimat. W kąciku znajdowało się kilka stolików, przy których można było usiąść i poczytać świeżo zakupioną lekturę.
          Wszedłem do środka. Kilka malutkich dzwoneczków nad drzwiami zadzwoniło radośnie, obwieszczając sprzedawcy moje przybycie. Za ladą jak zwykle siedziała miła, starsza pani w okularach, a w dłoni dzierżyła grubą książkę. Na dźwięk dzwoneczków uniosła błękitne oczy, a kiedy zorientowała się, że to ja, uśmiechnęła się szeroko. 

– Witaj, Grzesiu! – wstała, odkładając książkę na bok. – Miło cię widzieć! 

– Dzień dobry, panią również – odpowiedziałem równie uprzejmie. 

– Widzę, że nie poszczęściło ci się po powrocie do Hiszpanii? – wskazała ruchem głowy na moją usztywnioną nogę. 

– Niestety – moje usta wygięły się w półuśmiechu. – Mam przedłużony urlop, więc wróciłem, a żeby się nie nudzić pomyślałem, że wpadnę i kupię jakąś książkę.
          Kobieta uśmiechnęła się i ruchem wskazała na pełne regały książek. 

– Od koloru, do wyboru. Wybieraj.

          Po ponad trzydziestu przeglądania ogromnych regałów, wybrałam kilka książek, które wydawały mi się ciekawe. Do sięgnięcia po daną książkę zawsze zachęca mnie okładka. Niby „nie ocenia się książek po okładce”, ale wydaje mi się, że to stwierdzenie odnosi się chyba bardziej do ludzi, bo okładka jest przecież bardzo ważna. To ona zachęca lub odrzuca. Zawsze irytowały mnie te książki, które na okładce miały twarze bohaterów. Jak miałem sobie ukształtować obraz postaci, gdy na okładce był jej portret?

          Znalazłem mnóstwo książek z pięknymi okładkami, ale tylko kilka szczególnie zwróciło moją uwagę, zatem trzymając je w dłoni, powolnie pokuśtykałem ku starszej kobiecie. 

– O! Widzę, że spodobała ci się twórczość pani Brett, syneczku – uśmiechnęła się. 

– Chyba tak – odpowiedziałem tym samym gestem. – Mądrze pisze, jestem ciekaw czy te książki będą równie dobre. 

– Mam nadzieję, że wpadniesz podzielić się wrażeniami po przeczytaniu – powiedziała, starannie pakując każdą książkę w seledynowy papier, a następnie w papierową torbę.

          Po zakończeniu zakupów, pożegnałem się z kobietą, i otworzyłem drzwi, by wyjść na zewnątrz.
          W progu zderzyłem się z ciemnowłosą dziewczyną. Omal nie straciła równowagi, więc chwyciłam ją za nadgarstek, by nie upadła. 

– Przepraszam, nie zauważyłem cię – powiedziałem pospiesznie. 

– Nie, nie, to ja przepraszam – odpowiedziała równie szybko.
          Kiedy podniosła wzrok, zauważyłem te ciemne oczy i krągłe malinowe usta. To była ona. Dziewczyna z plaży. Pobladła, a ja zluźniłem uścisk. 

– To ty… – szepnąłem z niedowierzaniem.  

☆☆☆☆☆☆☆☆☆Hej Kochane! :*
Dziś znów zjawiam się nieco wcześniej, ale nie z tego powodu rekompensaty, ale raczej z takiego powodu, że w weekend wyjeżdżam oraz z tego powodu, że mam do wyciągnięcia kilka ocen, więc mimo "przyjemności" nie ucieknę od szkoły. :( 

Podoba się Wam powyższy rozdział? :) 

Teraz będą one nieco dłuższe. Połączyłam nieco te rozdziały tak, by działo się więcej. :) W innym wypadku musiałybyście czytać chyba milion tych rozdziałów. :P 

Obiecałam, więc jest nasza nieznajoma. ^^ 

Co prawda na samym końcu i właściwie niewiele jej w tym rozdziale, ale nie możecie powiedzieć, że Was okłamałam. :) 

Obiecuję, że w kolejnym skrawku będzie jej jeszcze więcej. :D 

Czekam na Waszą reakcję. :) 

Całuję Was gorąco! :*