Skrawek szesnasty

        Minęło kilka miesięcy odkąd Aleksandra zniknęła. Pisałem do niej, wielokrotnie dzwoniłem, ale nie było odzewu z jej strony. Poczułem się przegrany.

          Co prawda w sferze sportowej byłem wielkim wygranym. Zaliczyłem zwyżkę formy. Nasz klub błyszczał na tle innych hiszpańskich drużyn i nieskromnie muszę przyznać, że była to moja zasługa. Nie spotykałem się z żadną kobietą, więc w całości oddałem się futbolowi i doskonaleniu moich umiejętności. Nie poszło to na marne, gdyż właśnie rozpocząłem urlop świąteczny, a za kilka dni miało otworzyć się okienko transferowe. Już jakiś czas temu otrzymałem kilka ofert, ale póki co nie zawracałem sobie tym głowy.

          Celia również się do mnie nie odzywała. Zapewne oddała się swojemu uczuciu. I dobrze. Zbyt długo byliśmy razem, bym mógł ją nienawidzić. Właściwie nie chciałbym, żebyśmy skończyli jako wrogowie numer jeden. Przecież po tylu latach staliśmy się również przyjaciółmi. 

          Rozmyślałem nad tym, co działo się w moim życiu przez ostatnie miesiące, pakując walizkę. Był dwudziesty grudnia, więc święta bożonarodzeniowe zbliżały się wielkimi krokami. Miałem wolne do połowy stycznia, mama zaprosiła mnie na ten czas do Polski, więc nie mogłem odmówić. Zwłaszcza, że teraz tutaj w Sevilli byłem sam jak palec. Nie licząc oczywiście kumpli z klubu, z którymi czasami wychodziłem coś zjeść.

          Pakując walizki nie mogłem wyzbyć się myśli, że może uda mi się ją zobaczyć.

          Tak, podczas tych kilku miesięcy nie było dnia, bym o niej nie myślał. To chore, prawda? Jak można aż tak zakochać się w dziewczynie, której prawie się nie zna? Otóż, ja byłem doskonałym przykładem na to, iż jest to możliwe.

          Fantazjowałem, jak to będzie, kiedy ją spotkam, ale przecież to wcale nie było przesądzone. A co jeśli Aleksandra znalazła sobie kogoś innego? Jeśli jest zakochana? Jeśli jest w szczęśliwym związku? A może spodziewa się dziecka? Na tę ostatnią myśl przeszedł mnie dreszcz. Bardzo tego nie chciałem, ale minęło wiele miesięcy odkąd ostatni raz się widzieliśmy. Wszystko mogło zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni. 

☆

          Krzysiu przyjechał po mnie na lotnisko. Przywitał mnie radośnie. Nie widzieliśmy się przecież od ostatniego meczu reprezentacyjnego rozegranego w Polsce. Był wyraźnie szczęśliwy, że mnie widzi. Ja też nie kryłem radości. 

          Kiedy siedzieliśmy w samochodzie, jadąc do Mrzeżyna bezceremonialnie zapytał:

– Kiedy opowiesz mi o tobie i Celii?
– Wow, stary delikatny jesteś – zaśmiałem się i wsparłem głowę o dłoń.
– A ty małomówny. Myślisz, że nie pamiętam, co mi powiedziałeś? Że opowiesz mi wszystko, gdy się spotkamy. Widzieliśmy się wielokrotnie, ale przelotnie, nie chciałem wypytywać, ale teraz zjawiasz się na dłuższy czas, więc proszę, żebyś wypełnił obietnicę – nie odrywał wzroku od jezdni.
– Okay – westchnąłem i opowiedziałem mu wszystko dokładnie.

          Krzysiu to nie tylko mój brat, ale zarazem najlepszy przyjaciel, dlatego opowiedziałem mu również o Aleksandrze. Nie przerywał mi. Pozwolił, bym wyrzucił z siebie wszystko, jednakże widziałem na jego twarzy pewną konsternację. Myślę, że był zdziwiony, iż potrafię mówić o tym wszystkim tak spokojnie. 

          Miałem sporo czasu, by wszystko sobie poukładać. Sprawa z Celią nie wzbudzała już we mnie żadnych emocji, a do tęsknoty za młodą Polką zdążyłem się już przyzwyczaić.

          Opowiadałem bratu o wszystkim, co mnie spotkało przez całą drogę. 

– Musimy wyjść na piwo. Najlepiej dziś – powiedział, kiedy zaparkował na podjeździe.

          Przez boczną szybę zauważyłem mamę wybiegającą z domu. Ścigał ją tata z płaszczem w rękach. Uśmiechnąłem się na ich widok. Wglądali bardzo zabawnie. Poczułem szczęście, że spędzę z nimi choć kilka tygodni. 

– Myślisz, że dziś to się uda? – zapytałem śmiejąc się i wskazując na rodziców.
– Fakt, matka cię dziś nie wypuści – zawtórował mi. – A co powiesz na jutrzejszy wieczór?

– Chętnie – przytaknąłem i otworzyłem drzwi od samochodu.

          Mama powitała mnie jak zwykle radośnie szczebiocąc i przytulając mnie do piersi. Tata jak zawsze zaczął od pochwały mojej postawy podczas ostatniego meczu. Kochałem tę zwariowaną rodzinkę.

☆

          Ten ranek był naprawdę mroźny. Ja jednak postanowiłem udać się do mojej ulubionej księgarni. Mimo że w Sevilli miałem dużo czasu na oddanie się lekturze właściwie nie czytałem.
          Byłem już zaledwie dziesięć metrów od sklepu z książkami, gdy przed nim zobaczyłem duży stojak, a na nim zdjęcie Aleksandry.

          Stanąłem gwałtownie, a pewna młoda dziewczyna wpadła na moje plecy. Odwróciłem się i rzuciłem jej szybkie „przepraszam”. Momentalnie wróciłem wzrokiem do zdjęcia ciemnowłosej. Wyglądała tak samo jak ją zapamiętałem. Była olśniewająca.

          Wziąłem kilka uspokajających oddechów i niepewnie podszedłem bliżej. Stanąłem niespełna krok od ogromnego plakatu. Na zdjęciu miała białą, elegancką bluzkę, włosy zaczesane na bok i delikatny makijaż. Wyglądała bardzo dostojne. Jej usta były wykrzywione w subtelnym uśmiechu. Jak zwykle zaparło mi dech w piersiach.

          Stałem wpatrując się w nią dobrą chwilę, ale kiedy się opamiętałem zacząłem czytać wszystko, co było napisane na plakacie.

          Wytłuszczonymi literami napisane było: Spotkanie z młodą debiutantką! 

          Zaintrygowało mnie to, więc rozpocząłem lekturę.

Aleksandra Lis – dziennikarka, która dzięki swojej wyobraźni oczarowała setki tysięcy czytelników. 
Wydała swoją pierwszą powieść, która jeszcze przed premierą okazała się bestsellerem.

          Przełknąłem ślinę. Zaczęło mi się robić gorąco. Czytałem dalej. 

Powieść „Przez trudy do miłości” opowiada o losie dwójki młodych ludzi, którzy poznają się na plaży w dość nietypowych okolicznościach. Dziewczyna – Anna – skrywa swoje sekrety, które za wszelką cenę pragnie odgadnąć młody chłopak – Gabriel. Kiedy dwójka stopniowo się do siebie zbliża na drodze do ich szczęścia staje jego kariera i jej przeszłość. Czy ich uczucie przezwycięży przeszkody?  

          Kiedy skończyłem czytać spanikowałem. Czy Aleksandra przedstawiła ich znajomość na stronach swojej powieści? Anna… Aleksandra… Grzegorz… Gabriel… Inicjały imion się zgadzały. I ta plaża…

          Dokończyłem czytać:

Spotkanie z młodą autorką odbędzie się 22.12 o godzinie 17 w księgarni „Dobra książka”. Zapraszamy!

          Otrząsnąłem się z szoku i pospiesznie otworzyłem drzwi księgarni. Starsza pani jak zwykle siedziała za pulpitem. Uśmiechnęła się na mój widok. 

– Czyżbyś przyszedł kupić prezent? – powitała mnie, wstając z siedziska. 

– Nie… Właściwie… Przepraszam, kim jest ta autorka? – zapytałem. 

– To młoda dziennikarka. Pisała artykuły dla naszej gazety. Wydała książkę, którą śmiało mogę ci polecić – powiedziała, wskazując stosik książek na stoliku. – O ile dasz radę przeczytać romans – zaśmiała się. 

          Podszedłem do stolika i chwyciłem książkę. Miała piękną okładkę. Na czarnym tle widniały tytuł, zapisany złotymi literami. Nad nim znajdowały się imię i nazwisko autorki, zapisane kolorem srebrny. Na środku zaś widniała piękne wzgórze, a na jej szczycie ogromne serce ze znakiem zapytania w środku.

          Pogładziłem palcem litery ułożone w imię dziewczyny. Poczułem te dziwnie znajome ciepło w brzuchu. 

– Skuszę się – powiedziałem cicho, podchodząc do lady. 

– Cieszę się. Przyjdź na spotkanie To naprawdę ciepła osoba. Przychodziła tutaj nieraz. Uwielbia czytać. Naprawdę nie pożałujesz, gdy się tutaj zjawisz – mówiła radośnie pakując mój zakup. 

          Kolejny aspekt z życia Oli, o którym się dowiedziałem. Mamy wspólną pasję. Wtedy mnie olśniło. Przecież już raz się tutaj spotkaliśmy. Tego pamiętnego dnia, kiedy udało mi się ją zaprosić na kawę… Poczułem ukłucie w żołądku i swego rodzaju złość. Nie wiedziałem o niej prawie nic, choć wcześniej wydawało mi się, że wiem więcej...

          Lubiła czytać, pisała książkę i nie powiedziała mi o tym.

          Podejrzewałem, że stałem się nawet przedmiotem realizacji pisania tej powieści. 

          Zapłaciłem za książkę i wyszedłem. Musiałem jak najszybciej przeczytać tę historię.

☆

          Była druga trzydzieści dziewięć, kiedy skończyłem czytać książkę. W między czasie Krzysiek chciał wyciągnąć mnie na piwo, ale nie dałem się oderwać od lektury.

          Było tak, jak myślałem.

          Aleksandra nieco zmodyfikowała naszą znajomość, ale to na niej oparta była ta powieść.

          Poczułem się wykorzystany.

Młody Gabriel spotyka Annę na plaży. Jest nieprzytomna. Chce jej pomóc, ale ona reaguje na jego pomocną dłoń agresywnie. Ucieka. Okazuje się, że jest narkomanką. Dzień wcześniej była na imprezie, która wymknęła się spod kontroli, zażyła zbyt wiele używek i  nie wiedząc jak, młoda kobieta znalazła się na plaży. Następnego dnia dostaje telefon od jednego ze swoich dilerów. Ma do spłaty ogromny dług w wysokości kilkuset tysięcy złotych. Mężczyzna grozi Annie, oczekuje spłaty pieniędzy w ciągu najbliższego miesiąca. Zaczyna się odliczanie… Młoda kobieta szuka w głowie pomysłów na zdobycie pieniędzy. Jednocześnie jest na głodzie. Pewnego dnia idąc alejką w parku ponownie napotyka Gabriela, ale ucieka, ponieważ boi się pytań, na które nie chciałaby odpowiadać. Rozmyśla o nim. Spodobał jej się od pierwszego spotkania, jednakże zbyt wiele komplikuje się w jej życiu. Po kolejnych kilku dniach odkrywa, że jest w ciąży. Jest przekonana, że doszło do tego w noc, kiedy znalazła się na plaży. Diler nie przestaje nękać Anny telefonami. Anna wyjeżdża do Włoch, by spotkać się ze swoim ojcem, który zostawił ją, matkę i jej rodzeństwo. Jest dobrze sytuowanym biznesmenem, dlatego Anna chce prosić go o pożyczkę. Wszystko komplikuje się, gdy w samolocie ponownie spotyka młodego Gabriela. Okazuje się, że jest piłkarzem i gra we włoskim klubie. W tym samym mieście, w którym mieszka ojciec Anny. Akcja się rozkręca. Gabriel i Anna wpadają na siebie w jednym z barów. Zaczynają się spotykać.  Anna nie chce by doszło między nimi do czegoś więcej, bo wie, że kiedy urodzi dziecko wszystko się zmieni. Jednocześnie jest rozdarta między swoim uzależnieniem, o którym nie może zapomnieć i z który nie może dać sobie rady, a grożącym jej młodym mężczyzną. Jest świadoma, że jak najszybciej musi mu zapłacić. Jednakże sytuacja wymyka się spod kontroli. Anna zakochuje się w Gabrielu.. Ucieka przed nim, a skoro nie podała mu żadnych szczegółowych informacji, chłopak nie może jej znaleźć. Udaje jej się spotkać z ojcem i po pewnym czasie przekonuje go o tym, by udzielił jej pożyczki. W ten sam dzień dzwoni telefon, a po drugiej stronie słuchawki znajduje się Gabriel. Spotykają się, ale Anna kończy to, co między nimi zaszło. Wie, że musi wracać do Polski i że niemożliwe jest, by mogli być razem. Kiedy wraca do Polski chłopak nie przestaje się z nią kot katować. Próbuje się od niego odciąć, ale jest to bardzo bolesne. Spłaca dług wraz z odsetkami i ma nadzieję, że raz na zawsze odcina się od świata narkomanii. Żyje z dnia na dzień, a wewnątrz niej rozwija się mały człowiek. Pracuje, by jak najszybciej spłacić gigantyczny dług u ojca. Kiedy jest w szóstym miesiącu ciąży do jej drzwi puka Gabriel. Podejrzewa, że to jego dziecko. Pod naciskami młodego piłkarza opowiada mu o wszystkim, co ją spotkało. Gabriel obiecuje, że dowie się kim  jest mężczyzna, który ją wykorzystał. Anna pyta, go dlaczego zjawił się dopiero teraz. Tłumaczy, że dopiero teraz skończył się jego kontrakt. Tłumaczy, że nie wiedział, jak zidentyfikować uczucie, które do niej żywi. Przyznaje, że dopiero teraz, kiedy ją zobaczył przekonał się, że jest to czysta miłość. Dziewczyna z płaczem wyznaje, że przez te sześć miesięcy kochała go bezustannie i codziennie zasypiała z marzeniem, by to on okazał się ojcem jej dziecka. Niespodziewanie Anna zostaje porwana i przetrzymywana w ciemnym pokoju. Ma związane kończyny i opaskę na oczach. Domyśla się, że to ten sam mężczyzna, u którego miała dług. Jest przetrzymywana przez kilka dni. Mimo jej stanu, jest karmiona raz dziennie suchym chlebem i wodą. Porywacz codziennie kreśli nożem cienkie linie na jej rękach. Anna jest u kresu wytrzymałości psychicznej oraz fizycznej, i właśnie wtedy do pomieszczenia wkraczają policjanci, a za nimi Gabriel.  Powieść kończy cię na tym, iż diler zostaje skazany na długie lata więzienia, a Gabriel prosi dziewczynę, by wyjechała z nim do Hiszpanii, gdzie dostał ofertę z jednego z tamtejszych klubów. Zaręcza, że będzie się nią opiekował. Prosi, by zgodziła się, by został ojcem jej dziecka i prosi ją o rękę. Anna zgadza się na wszystko.

          Historia brzmi znajomo?

          Tak, jest łudząco podobna do mojej i Aleksandry. Z pewnymi modyfikacjami.

          Byłem zły, ale jednocześnie po mojej głowie krzątały się różne pytania. 

          Postanowiłem, że muszę spotkać się z Aleksandrą…

☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Przepraszam! Przepraszam! Przepraszam!

 Nawaliłam... Wiem. :( 

Miałam być jak zawsze wcześniej, ale czas wysmyknął mi się spod kontroli... :/ 

Mam nadzieję, że mi wybaczycie. :( 

Ale jest piątek? :D

Jest! :P 

Jak Wam się podoba? 

Trochę zaczyna się robić gorąco, co? ;)

Nie wliczając, że jest końcówka sierpnia, a nasi bohaterowie mają przygotowania do świąt. ;)  

Jesteście zaskoczone? :D 

Czekam na Wasze reakcje. ^^

Ściskam mocno! ♥♥♥

PS. Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem. ♥ 
Jesteście najlepsze! ♥ 
Dziękuję również z całego serduszka anonimkom! ^^ :*