Skrawek piętnasty

         Skończyłem notować i odezwałem się. 
– Dzięki, stary! Nie wiem jak ci się odwdzięczę!
– Obiecałeś coś – przypomniał mi śmiejąc się. – Ale powinieneś paść mi do stóp. To nie było łatwe. Karolina jest twardą zawodniczką – przyznał.
– Domyślam się. Zawsze lubiłeś inne dziewczyny – zaśmiałem się.
– I mówi to ten, który szuka laski, która przed nim uciekała – zripostował.
– No dobra – westchnąłem. – Jeszcze raz bardzo ci dziękuję, bracie. Idę działać – uśmiechnąłem się do siebie.
– Powodzenia. A! I nie myśl, że przejdzie ci to koło nosa. Jak tylko zjawisz się w Polsce przesłucham cię od „A” do „Z”.
– W to nie wątpię. Do zobaczenia!
– Na razie.

          Rozłączyłem się.

          Wpatrywałem się w karteczkę, na której napisałem koślawe cyferki, układające się w numer telefonu. Wahałem się czy zadzwonić. Zastanawiałem się, czy odbierze, co powiem jej, gdy odbierze. W głowie miałem miszmasz. Ostatecznie drżącymi palcami wybrałem numer, wcisnąłem zieloną słuchawkę i przystawiłem telefon do ucha.

          Czekałem kilka sygnałów, a gdy chciałem zrezygnować, usłyszałem jej głos: 

– Słucham?

          Moje oczy rozszerzyły się do wielkości pięciozłotówek. To była o n a… W gardle stanęła mi wielka klucha, a dłonie zaczęły się pocić. Co ta kobieta ze mną wyprawiała?

– Aleksandra? – zapytałem niepewnie. 

          Usłyszałem jak gwałtownie wciąga powietrze. W eterze nastała cisza. 

– Jesteś? – spytałem niepewnie. – Proszę, nie rozłączaj się! – dodałem pospiesznie.
– Skąd masz mój numer? – zapytała drżącym głosem.
– Mam swoje sposoby – odpowiedziałem wymijająco. Nie chciałem, żeby Karolina miała konflikt z Olą. – Proszę, spotkajmy się. Szukałem cię w każdym możliwym hotelu, ale nigdzie cię nie ma. Wróciłaś już do Polski? 

          Wyczułem jej wahanie. To była naprawdę dziwna, krępująca i niezwykle stresująca rozmowa. 

– Nie, do końca tygodnia jestem jeszcze tutaj – odpowiedziała po chwili.
– Możemy się spotkać? Proszę – powiedziałem nieco pewniej, niż jeszcze chwilę wcześnie.
– Grzegorz – ton jej głosu sprawił, że posmutniałem – jestem przekonana, że to nie jest dobry pomysł.
– Dlaczego? – nie byłem pewny, jak odczytać jej determinację, ale nagle wpadła mi do głowy pewna myśl. – Masz kogoś – bardziej stwierdziłem niż zapytałem.
– Nie, nie mam – dodała pospiesznie.
– To o co chodzi? 

          Między nami znów nastała ta znienawidzona przeze mnie cisza. Nie odzywałem się, bo nie chciałem jej się narzucać, a tym bardziej nie chciałem jej spłoszyć, jednakże korciło mnie, by wymusić na niej odpowiedź. 

– Właściwie… Dobrze, spotkajmy się. Może być za godzinę? – powiedziała mozolnie.
– Pewnie. Gdzie?
– Znasz jakąś kawiarenkę? Nie poznałam na tyle tego miasta, by zaproponować coś dobrego – wyznała.
– Dorze, prześlę ci wiadomością adres. Podasz go taksówkarzowi i bez problemu trafisz. 

          Nie wiem dlaczego dawałem jej tak dokładne wskazówki. Chyba narodziła się we mnie chęć zaopiekowania tą kobietą. 

– Dziękuję – powiedziała. – Do zobaczenia.

– Do zobaczenia – odpowiedziałem.

          Z szerokim uśmiechem na twarzy wystukałem wiadomość z adresem mojej ulubionej kawiarni. W SMS-ie zaznaczyłem też, jak bardzo się cieszę, że zgodziła się na to spotkanie. Następnie poszedłem do garderoby, pospiesznie wybrałem ubranie, a zaraz potem wskoczyłem pod prysznic.

☆

          Siedziałem w kawiarence i czekałem na dziewczynę. Z ledwością się wyrobiłem, jednakże lokal znajdował się niedaleko mojego domu, więc samochodem w pięć minut dojechałem na miejsce. 

          Czekałem na Aleksandrę dobre dziesięć minut. Była spóźniona tylko pięć, więc nie mogłem mieć do niej jakichś wygórowanych pretensji.

          Kiedy drzwi kawiarni się otworzyły, zauważyłem, że do pomieszczenia weszła ciemnowłosa dziewczyna. Ciemne włosy opadały jej na ramiona. Ubrana była w błękitną sukienkę na ramiączkach i złote sandałki. Przez lewe ramię przewieszoną miała torebkę na złotym łańcuszku. Wyglądała przepięknie. Jej widok zaparł mi dech w piersi.

          Podniosłem się z miejsca, by mnie zobaczyła. Gdy odwróciła głowę w moja stronę na jej usta wdrapał się mimowolny uśmiech. Poczułem ciepło w okolicach serca. Pomachałem jej delikatnie. Skierowała się w moją stronę.

          Stanąłem obok jej krzesełka i lekko je odsunąłem. 

– Cieszę się, że przyszłaś – powiedziałem lekko się uśmiechając. 

– Ja chyba też – powiedziała przelotnie patrząc mi w oczy i siadając na krześle. 

          Wróciłem na swoje miejsce i zapytałem czy ma ochotę na coś do picia. Pokręciła przecząco głową. 

– Powiedz mi to, co chciałeś powiedzieć – od razu przeszła do konkretów, splatając dłonie na stole.

          Wyglądała jakby przyszła na ważną, biznesową rozmowę, a nie spotkanie z chłopakiem, z którym się przespała i nie chce mieć nic więcej do czynienia, a który oszalał na jej punkcie.

          Odchrząknąłem.

– Nie chcę, żeby tak to wyglądało – powiedziałem. 

– Tak wyglądało? Co? – albo udawała, albo naprawdę nie wiedziała, co mam na myśli. 

          Westchnąłem i pochyliłem się ku niej, opierając łokcie o blat stolika.

– Chciałem, żeby tamten poranek wyglądał inaczej. A przede wszystkich nie chciałem, żebyś potem wyszła w takim popłochu. Nie chciałem, żebyś żałowała. Bo ja nie żałuję. Uwierz mi, że odkąd wyszłaś z mojego domu myślę tylko o tobie…

          Patrzyła na mnie, a jej szare tęczówki błyszczały. Widziałem, że chłonęła każde moje słowo. 

– Grzesiu… – powiedziała w końcu. – Właśnie tego się bałam. Bałam się, że poczujesz do mnie coś więcej, a ja nie mogę oferować ci… więcej. 

– Dlaczego? – nie kontrolowałem tego, że głos podniósł mi się o pół tonu. 

– Bo to wszystko jest skomplikowane – jej głos zadrżał. 

          Nie sądziłem, że aż tak przeżywa tę rozmowę, ale ja też ją przeżywałem… Przymknąłem powieki i postarałem się uspokoić rozkołatane serce. 

– Przepraszam – powiedziałem w końcu. – Nie powinienem być tak impulsywny. Przepraszam. 

– Nie szkodzi – powiedziała niepewnie, wbijając wzrok w swoje dłonie. – Ta noc dla mnie też nie była bez znaczenia – powiedziała w końcu.

          Moje serce znów przyspieszyło, oddech stał się płytki, ręce zaczęły się pocić, a w uszach mi szumiało. Zacząłem zastanawiać się czy się nie przesłyszałem. Czy ona wyznała, że ta noc coś dla niej znaczyła? Poczułem niekontrolowane szczęście i coś na wzór motyli w brzuchu. 

– Naprawdę? – zapytałem, starając się nie okazywać napadu radości. 

– Tak  - powiedziała i uniosła wzrok ku mnie. – I… pewnie to zabrzmi dziwnie, ale… byłam świadoma co robimy. Wiedziałam, że na rano będę miała cholernego moralniaka, ale chciałam tego. 

          Przełknąłem ślinę. Musiałem zacisnąć pieści, by nie podskoczyć i nie rzucić się na nią. Tak bardzo chciałem pocałować jej piękne usta…

– Ale kiedy tylko się obudziłam – kontynuowała – poczułam się jak szmata. Przecież tyle razy ci powtarzałam, że nie jestem łatwa, a właściwie sama wparowałam ci do łóżka. Zachowałam się jak kretynka. Poczułam się też, jakbym ciebie wykorzystała… 

– Nie wykorzystałaś mnie – przerwałem jej i nakryłem jej dłonie swoimi. – Też tego chciałem. To ja poczułem się, jakbym wykorzystał ciebie. Myślałem, że pomyślałaś, iż czekałem na odpowiedni moment, by tylko się z tobą przespać. Uwierz mi, że jeśli mogłoby to nastąpić w innych warunkach i bez alkoholu również bym tego chciał. To nie alkohol. To nie chęć odreagowania po wszystkich stresach. To ty. Ty  liczyłaś się tamtej nocy. Teraz możesz mi nie wierzyć, ale tak było – mówiłem. 

          W jej oczach zaszkliły się łzy. 

– Właśnie. Teraz będzie jeszcze gorzej. Nie chciałam, żebyś poczuł do mnie cokolwiek. Nie chciałam nawet, żebyśmy byli przyjaciółmi. 

– Dlaczego? – wciąż nie rozumiałem jej toku myślenia. 

– Jesteśmy z innych sfer, Grzesiu – powiedziała. 

– I tylko to cię martwi? Masz mnie za zapatrzonego w siebie dupka? Myślisz, że patrzę na to z jakiej rodziny pochodzisz czy jaką pracę wykonujesz? Nie, Olu. Interesujesz mnie tylko ty. Ty. Nie twoja matka, ojciec, babcia, czy wujek. Nie obchodzi mnie jaki masz zawód. Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa. 

– Tak mało o mnie wiesz – szepnęła, a spod jej powieki wypłynęła słona łza. 

          Spuściła wzrok, ale chwyciłem jej brodę, podniosłem w górę i kciukiem otarłem kropelkę cieczy. Poczułem, że zadrżała. Działałem na nią. I to bolało. Tak cholernie bolało mnie to, że działałem na nią tak, jak ona na mnie, a mimo to istniała między nami blokada. 

– To pozwól mi się poznać – szepnąłem, gładząc kciukiem jej policzek. 

– Gdybym opowiedziała ci wszystko… Znienawidziłbyś mnie – powiedziała. 

          Poczułem ukłucie. Co miała na myśli? Co to miało znaczyć? Patrzyłem na nią zrozpaczony. Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej, ale ona chwyciła moją dłoń, wciąż spoczywającą na jej policzku i opuściła ją delikatnie na stolik. Popatrzyła mi w oczy jeszcze intensywniej i zaczęła przecząco kiwać głową.

– Muszę już iść. Proszę, nie dzwoń do mnie więcej. Przepraszam… – wstała i pospiesznie udała się do wyjścia. 

          Wybiegłem za nią. Chwyciłem za nadgarstek i odwróciłem ku sobie. 

– O czym ty mówisz? – spytałem. 

          Płakała i kręciła głową. 

– O  czy ty mówisz? – powtórzyłem pytanie głośniej i bardziej stanowczo. 

– Grzesiu, tak będzie lepiej. Zapomnij o mnie i o tym, co działo się tutaj – łkała patrząc w ziemię.

– Nie mogę – powiedziałem. 

         Podniosła gwałtownie głowę i zatopiła swoje oczy w moich. 

– Nie mogę, bo się w tobie zakochałem – wyznałem. 

          W jej tęczówkach zauważyłem smutek. Zaniosła się jeszcze większym płaczem. Pokiwała głową i biegiem ruszyła w przeciwnym kierunku.

          Stałem osłupiały, patrząc jak moje szczęście ponownie wymyka mi się z rąk.

          Podniosłem wzrok ku górze. Bezchmurne jak dotąd niebo przysłoniły chmury. Znowu odzwierciedlały moje samopoczucie. A jak się czułem? Jak śmieć. Nic nieznacząca zabawka.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Witam serdecznie! :* 

Jak nietrudno było się domyślić, w tym skrawku Ola is back. ;) 

Jak oceniacie przebieg tej rozmowy? :) 

Jak oceniacie zachowanie bohaterów? 

Jestem szalenie ciekawa Waszych ocen. :) 

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze i wyświetlenia pod ostatnim rozdziałem. ♥ 

Jesteście niesamowite! :*

A może i niesamowici... ;)

Bez zbędnego przedłużania...

Do przyszłego piątku. :* 

Ściskam!