Skrawek trzeci

          Otworzyłem oczy. Promienie słońca wdarły się do sypialni. Spojrzałem za zegarek, wskazujący godzinę ósmą piętnaście. Popatrzyłem na śpiącą obok Celię. Wyglądała tak spokojnie, niewinnie i pięknie… Pogładziłem delikatnie jej ciemne włosy, ucałowałem czubek głowy i wyswobodziłem się spod ciepłej kołdry.
          Włożyłem spodnie od dresu i cicho zszedłem po schodach do kuchni. Postanowiłem zabawić się w kucharza i przygotować śniadanie dla mojej królewny. Moje zdolności kulinarne były bardzo ograniczone, dlatego postanowiłem poprosić o pomoc wszechwiedzący Internet.
          Włączyłem laptop. Wyszukałem przepisu na naleśniki. Powinienem trzymać dietę sportowca, ale czasami są wyjątki od reguły. Naleśniki to chyba nie powiększony big mac, prawda?
          Mieszając ciasto, myślałem o Celi. A właściwie o moim zachowaniu względem modelki. Wciąż nie dawała mi spokoju myśl, że moje ciało, a przede wszystkim, moje serce nie zadziałało tak, jak zwykle. Celia powitała mnie w ten sam sposób, którym wita mnie niezmiennie od kilku lat. Rzuciła mi się w ramiona. Poprzedniego dnia, zaprosiła mnie nawet na kolację, a nocą była cała moja… Dlaczego więc czuję się w pewien sposób winny?
          Ciasto wydawało się w miarę dobrze rozmieszane, dlatego zacząłem smażyć naleśniki. Pierwszy wyszedł niedoskonały, ale był zjadliwy. Kolejne wychodziły mi znacznie lepiej. Naleśnik się smażył, a ja przeglądałem portale społecznościowe. Wpadłem na pewien pomysł. Zacząłem przeglądać profile moich znajomych z Mrzeżyna w poszukiwaniu nieznajomej dziewczyny. O mały włos, a placek, który spoczywał na patelni poszedłby z dymem. Moje poszukiwania również zdały się na nic. Westchnąłem i przeczesałem włosy ręką. 
– Co tak ładnie pachnie? – zapytała Celia, wchodząc do kuchni.

          Ubrana była w moja koszulkę i majtki. Wyglądała obłędnie. Włosy miała potargane, co dodawało jej drapieżności.

          Podeszła do mnie i skradła całusa z moich ust. Muskała palcem moją nagą klatkę piersiową, głęboko patrząc mi w oczy. Uśmiechała się figlarnie. Odpowiedziałem tym samym . Znów wytworzyło się między nami to swoiste napięcie.

          Złączyliśmy usta w zachłannym pocałunku. Nasze języki były doskonale zsynchronizowane. Znały się przecież wiele lat…

          Gdy nasze wargi się rozłączyły, dziewczyna wtuliła się w mój tors. 

– Naleśniki? – zapytała, kiedy jej oczom ukazał się stojący obok talerz słodkości.
– Tak, specjalnie dla ciebie – powiedziałem, gładząc jej długie włosy.
– Kim jesteś i co zrobiłeś z moim chłopakiem? – odsunęła się ode mnie na długość ramion.

– Jestem tym samym cudownym Grześkiem, co zwykle. Teraz tylko nieco udoskonalonym – zaśmiałem się.

          Popatrzyła na mnie spod przymrużonych powiek, by ostatecznie szeroko się uśmiechnąć. 

– Nakryjesz do stołu? – zapytałem. – Ja zrobię nam kawę. 

          Skinęła głową i zajęła się rozkładaniem białych talerzy na ciemnym, mahoniowym stole.

☆

          Zaparkowałem przed Estadio Ramón Sánchez Pizjuán. Ciężko było mi się zebrać i przygotować psychicznie do powrotu do treningów, ale jak mus to mus. Chwyciłem moją torbę treningową, leżącą na siedzeniu obok i powolnie wszedłem na stadion. Przy wejściu powitał mnie ochroniarz, na którego wszyscy wołali Manolo. Nie wiedziałem, czy to jego imię, czy pseudonim, ale zwracałem się do niego tak jak inni. 

          Wszedłem do szatni, gdzie znajdowała się znaczna część drużyny. Nigdy się nie spóźniałem, ale też nigdy nie byłem pierwszy. Chłopaki rozmawiali o tym jak spędzili swój urlop. Niemal każdy pojechał w jakieś egzotyczne miejsce, tylko ja spośród nich spędziłem wolny czas w... egzotycznej Polsce. Ale nie wstydziłem się tego. Przecież to mój kraj. To w polskiej reprezentacji gram z orzełkiem na piersi i jestem z tego bardzo dumny.

          Kiedy żartowaliśmy z chłopakami do szatni wparował Timothée. Mój przyjaciel wyglądał na bardzo zmęczonego. Sapał i miał kropelki potu widoczne na skroniach.

– Co jest, stary? – zapytałem marszcząc czoło.
– Cristina wzięła mój samochód, bo jej jest jeszcze u mechanika, odkąd wjechała w ten śmietnik i nie powiedziała mi o tym. Ponad pół godziny szukałem kluczyków, a kiedy do niej zadzwoniłem ze stoickim spokojem powiedziała, że wzięła samochód i nie chciała mnie budzić, żeby mi o tym powiedzieć, bo słodko spałem – wyrzucił z siebie, siadając na swoje miejsce. – Nim się obróciłem musiałem wychodzić. Nie mogłem złapać taksówki, więc postawiłem na komunikację miejską. To był błąd – jęknął, zdejmują buty.
– Fani? – zaśmiałem się.
– Żeby tylko. FANKI! – podkreślił. – Dużo fanek. Dziewczynki, ich koleżanki, matki, ba! Była nawet jedna babcia! 

          Timothée wyglądał na przerażonego, dlatego wszyscy wybuchliśmy śmiechem. 

– Tak, śmiejcie się. To nie wam jakaś siwowłosa kobieta wpierała, że niebawem, ożenicie się z jej wnuczką. Pytała nawet czy lubię indyka, rozumiecie? – opowiadał.
– Indyk, indykiem, a wnuczka? Ładna? – zaciekawił się Rico. W szatni rozbrzmiały odgłosy aprobaty.
– Stary, ona miała z osiem lat. Wątpię, że wiedziała, kim jestem – powiedział z ironią.

          Wszyscy wybuchliśmy śmiechem, który z pewnością było słychać za drzwiami. 

– To nadal nie tłumaczy twojego zmęczenia – odezwał się Gameiro.

          Timothée ściągnął koszulkę i odpowiedział: 

– Widząc wypchany autobus i mnóstwo zaaferowanych moją osobą ludzi, odpuściłem autobus. Przybiegłem tutaj.

          Jego słowa ponownie spotkały się z salwą śmiechu chłopaków. W tym także i mojego. 

– Nie gadaj, że biegli za tobą – rzuciłem, trzymając się za brzuch.

– To nie jest śmieszne! Odpuścili dopiero po dziesięciu minutach – powiedział ciszej.

         Śmiech nie miał końca. Żaden z chłopaków nie mógł odpuścić nabijania się z biednego Timothée. Przez rozentuzjazmowanych chłopaków, nie usłyszeliśmy gwizdka. Do szatni wparował trener Emery. 

– Widzę, że panowie mają dużo energii po wakacjach, humorek dopisuje… świetnie. Dwa kółeczka więcej – powiedział z uśmiechem na ustach. 

– Trener żartuje? – odezwał się skonany Timothée. 

– A wyglądam? – spojrzał na niego wymownie. – Raz, dwa, siedem kółeczek samo się nie zrobi – zaklaskał w dłonie. 

☆

         Po męczącej rozgrzewce i treningu stałych fragmentów gry, przyszedł czas na kilkunastominutowy mecz, podczas którego mieliśmy przetestować nową taktykę gry. 

          Biegłem właśnie do piłki, kiedy poczułem kłujący ból w udzie. Z każdym kolejnym krokiem ból narastał, aż w końcu osiągnął apogeum. Runąłem na trawę przystadionowego boiska. Chwyciłem się za bolące miejsce. Podbiegł do mnie asystent trenera. 

– Co się stało, Grzeciu? – zapytał.

          Trzymając się za udo, jęczałem z bólu. To był znak, by zwołać fizjoterapeutę. Zjawił się po kilku minutach i delikatnie dotykając obolałą nogę stwierdził: 

– To wygląda na uraz mięśnia dwugłowego… Mam nadzieję, że jego struktura nie jest naruszona. Trzeba przewieźć go do szpitala, na szczegółowe badania.
– Co? Nie! Ja musze grać – jęknąłem.

– Przykro mi Grzesiu, ale w tym momencie to niemożliwe. Naprawdę mi przykro – dodał Manuel, nasz fizjoterapeuta.

          Lekarze w szpitalu potwierdzili podejrzenia Manuela. Najgorsze jednak było potwierdzenie naruszenia struktury mięśnia. To oznaczało ponad miesiąc przerwy od treningów… 

☆☆☆☆☆☆
Witam Was bardzo serdecznie! :*Jak podoba Wam się powyższy rozdział? :)Obiecuję, że już w przyszłym skrawku będzie jeszcze więcej pikanterii i jeszcze więcej emocji… ;) 

Chciałam Wam także bardzo podziękować za tak dużo ciepłych komentarzy pod ostatnim skrawkiem... Nie sądziłam, że będzie Was tutaj, aż tak dużo. ♥

Kochane, a jak u Was? :) 

Pytanie do maturzystów: jak po pierwszych egzaminach? :) Napięcie i stres troszkę zeszło? :) 

Dobrze Wam poszło? ^^ Opowiadajcie! :D 

Ściskam Was mocno! :*