Skrawek czwarty

          Siedziałem w ogrodzie mojego domu w Sevilli. Temperatura przekroczyła trzydzieści stopni Celsjusza, ale mnie to nie przeszkadzało. Siedziałem na wygodnym krześle i bezrefleksyjnie wpatrywałem się w przestrzeń. Nie chciało mi się zupełnie nic. Straciłem ochotę do czegokolwiek. – Grzesiu? – usłyszałem.
          Po mojej lewej stronie siedziała Celia. Nie zauważyłem nawet, kiedy się zjawiła. Uniosłem brwi, na znak, że ją słucham. 
– Wiem, że jesteś teraz w kiepskim stanie, ale niestety za dwa dni muszę wyjechać do Sztokholmu. Mam tam sesję, której nie mogę odwołać – powiedziała wyginając palce swojej szczupłej dłoni. 

          Popatrzyłem na nią. Z zewnątrz wydawała się być niezadowolona z tego powodu, ale w jej oczach kryło się coś więcej. Był w nich dziwny błysk. Zupełnie zaprzeczający temu, co mówiła. Jej oczy wydawały się być szczęśliwe, że wyjeżdża.

          Zrobiło mi się przykro. Bolało mnie, że nie jest w stanie odwołać sesji. Wiedziałem, że nie zostanie ze mną, mimo że tak bardzo jej wówczas potrzebowałem. Jednakże nie chciałem się kłócić. Zwyczajnie nie miałem na to siły, dlatego tylko skinąłem głową i wróciłem do zajęcia, które mi przerwano. 

– Grzegorz! – doszedł mnie jej zniecierpliwiony ton.

          Popatrzyłem na nią zaskoczony. Nigdy nie uniosła na mnie głosu. Najzwyczajniej w świecie, nigdy nie musiała. 

– Jesteś nie do zniesienia! Cały czas milczysz! Odzywasz się półsłówkami.!Okay, rozumiem, że spotkała cię przykrość. Kontuzja przed sezonem, ale do jasnej cholery, takie rzeczy się zdarzają! Nie pierwszy i nie ostatni raz. Opamiętaj się!

          Zabolało.

          Nie pierwszy i nie ostatnie raz…

          Bolało mocniej.

          Moje serce zaczęło walić jak młot. Zrobiło mi się gorąco. Nie był to skutek wysokiej temperatury, ale złości, która we mnie buzowała. Przełknąłem ślinę i już miałem się odezwać, gdy do moich uszu dobiegł dźwięk nadchodzącego połączenia. Spojrzałem na ekran telefonu leżącego na stole przede mną. „Mama” odczytałem.

          Popatrzyłam na Celię wymownie i powiedziałem szorstkie „przepraszam”, a następnie odebrałem połączenie. Moja dziewczyna podniosłą się z miejsca z westchnieniem irytacji i skierowała się w domu.

 – Tak mamo? – odezwałem się, odprowadzając dziewczynę wzrokiem.
– Syneczku, Krzysiu powiedział mi co się stało. Dlaczego nie dzwoniłeś? To takie straszne… Jak się trzymasz? 

          To prawda. Nigdy nie dzwoniłem do rodziny czy przyjaciół z wiadomością o kontuzjach. Zawsze dowiadywali się o tym z prasy, Internetu czy telewizji. I tym razem o mojej niedyspozycji mój brat najprawdopodobniej dowiedział się z portali internetowych. 

– Jest dobrze. Dojdę do siebie i wrócę do treningów – odparłem z udawanym optymizmem.

– Grzesiu… przecież słyszę, że nie jest z tobą dobrze – westchnęła mama.

– Dam radę – zapewniłem. 

– A co ty na to, żebyś przyjechał tutaj? Do Mrzeżyna? 

          Kiedy usłyszałem tę propozycję moje oczy mimowolnie się rozszerzyły. Uwielbiałem chwile w mojej rodzinnej miejscowości. Z moimi bliskimi. Było ich przecież tak niewiele… 

– Jesteś tam? Grzesiu?

          Ponowny wyjazd do Polski? Co na to Celia? Ona właściwie cały czas jest poza domem, ale to jednak moja partnerka. Powinienem z nią to przedyskutować. Jednakże ona nawet nie zapytała czy zostać ze mną tutaj, w Sevilli. Beznamiętnie obwieściła mi, że jedzie na sesję do Szwecji. 

– Synku? – usłyszałem zaniepokojony głos matki.
– Kiedy mogę przyjechać? – wypaliłem.
– Kiedy tylko zechcesz. Chociażby dziś – powiedziała rozanielona.
– Sprawdzę loty na jutro i przylecę – zapewniłem.
– Och synku! Tak się cieszę! Przygotuję twoje ulubione danie na kolację. Czekamy na ciebie! Ściskam cię mocno! Buziaki!

– Kocham cię, mamo – zakończyłem połączenie.

          Chwyciłem laptop ze stolika i ułożyłem go na kolanach. Sprawdziłem loty na następny dzień. Zakupiłem bilet i z kulami w ręce pokuśtykałem do domu. Celia siedziała na krześle przy aneksie kuchennym, przeglądając magazyn. 

– Jadę jutro do Polski – powiedziałem, kierując się w stronę schodów.
– Co? I mówisz mi to teraz? – zbulwersowała się. 
– Tak.
– Nie uważasz, że powinieneś mi mówić o takich drobiazgach wcześniej?
– Och, nie bądź śmieszna. To ty przed chwilą oznajmiłaś mi, że jedziesz do Sztokholmu. Nie pytałaś o zdanie, nie dyskutowałaś, tylko oznajmiłaś! Czego oczekujesz w zamian?! – uniosłem głos, co nie było normalnością.
– Co się z tobą dzieje, Grzesiu? – zapytała cicho.
– Nie! Co dzieje się z tobą! Wyjeżdżasz wtedy, kiedy najbardziej cię potrzebuję! Mówisz mi, że to nie koniec świata, chociaż sama nie rozumiesz, co kontuzja oznacza dla piłkarza! A co, jeśli to ty, nie mogłabyś przez najbliższy czas brać udziału w sesjach? Jak byś się czuła? – spytałem z wyrzutem. – Jednego mogłabyś być pewna. Nigdy nie usłyszałabyś ode mnie, że to nie pierwszy i nie ostatni raz! 

          Patrzyła mi w oczy, a prze jej twarz przemknął cień żalu. Odwróciłem wzrok i pospiesznie wdrapałem się na piętro. Wszedłem do garderoby. Wyjąłem dwie walizki i zacząłem pakować ubrania. W drzwiach stanęła Celia. 

– Grzesiu…

          Puściłem to mimo uszu. 

– Grzegorz, porozmawiajmy – pisnęła.
– Nie mamy o czym – odparłem, nie spuszczając wzroku z walizki.

– Sądzę, że jednak mamy – powiedziała delikatnie, podchodząc do mnie. – Masz rację – położyła dłoń na moim ramieniu. – Zachowałam się jak egoistka. Przepraszam.

          Westchnąłem i zaprzestałem pakowaniu.– Po prostu… – przysiadła obok mnie. – Jesteś ostatnio taki nieobecny… Taki… nieswój. Naprawdę ciężko mi się z tobą porozumieć, by nie nadepnąć ci na odcisk. 

          Popatrzyłem na nią. Ponownie to robiła. Ponownie obarczała mnie winą. Jak zawsze. 

– Dlaczego znów to robisz? – zapytałem szorstko.

          Westchnęła.

 – Robię, co?

– Obrzucasz mnie winą. Zawsze tak robisz. Nie jesteśmy w przedszkolu, Celio. Może w końcu spróbujesz przyjrzeć się także swoim niedoskonałościom? Nikt nie jest idealny. Nawet ty. – trzasnąłem klapą walizki i zacząłem ją zapinać.

          Chwyciłem kule w jedną rękę, a walizkę w drugą i skierowałem się do wyjścia. 

– Dokąd idziesz? – zapytała. 

          Nie odpowiedziałem. Pospiesznie, na tyle ile mogłem, zszedłem ze schodów i skręciłem w stronę frontowych drzwi. 

– Grzegorz! Dokąd idziesz?! – usłyszałem jej krzyk ze szczytów schodów. 
– Wychodzę – oznajmiłem.
– Grzegorzu – powiedziała cicho. W jej głosie słychać było wyraźny szloch.

– Celio, ostatnio dużo zwaliło mi się na głowę. Muszę odpocząć. Uszanuj to, proszę – powiedziałem, przystając na schodach i patrząc w jej oczy.

          Dziewczyna zagryzła wargę. Robiła tak, gdy była zła, ale w jej oczach było widać smutek. Zdałem sobie sprawę, że przeholowałem. Mimo wszystko, musiałem to wszystko przemyśleć. Z cichym westchnieniem ruszyłem do drzwi.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Hej Kochane! ;*Jak Wam się podoba? :)  Mnie nie za bardzo, to opowiadanie wymaga ode mnie bardzo wiele wysiłku, nieco inaczej wyglądało ono w mojej głowie, ale staram się jak mogę i mam nadzieję, że nie nawalam tak bardzo, jak mi się wydaje... 

Dziś piątek 13-tego i jak widać, dla naszych bohaterów nie jest to najlepszy dzień. 

Jak myślicie, Grzesia poniosły emocje? A może zareagował tak, jak powinien? Co myślicie, o jego kontuzji i małym załamaniu? :) 

No i jestem także ciekawa, co ułożyło się w Waszej głowie odnośnie powrotu do Polski? Jak widzicie Celię? :) 

Czekam na Wasze opinie. :) 

Jak trafnie wiele z Was zauważyło, kontuzja sprawi, że nasz bohater znów zawita do Polski, a co stanie się w jego rodzinnym miasteczku? Przekonacie się niebawem. ^^ 

 Ściskam Was! ♥