Skrawek czternasty

          Bardzo długo leżałem w łóżku. Czułem się fatalnie. Fizycznie niby było okay. Noga w ogóle mnie nie bolała, mimo że już jakiś czas temu porzuciłem kule. Natomiast od strony psychicznej nie wyglądało to najlepiej.
          Nie miałem ochoty na cokolwiek. Z sypialni wychodziłem tylko kiedy musiałem iść do toalety czy po portu poczułem głód, choć w mojej lodówce pozostały już tylko resztki, gdyż od kilku dobrych dni nie wychodziłem z domu.
          Tęskniłem za nią. Za każdym przymknięciem powieki, widzę jej roześmianą twarz. Wszystkie malutkie zmarszczki dookoła jej szarych oczu.Za każdym razem była tak bardzo realna… Za każdym razem było mi jeszcze bardziej przykro, że nie ma jej obok…
          Dzień po tym, gdy Ola uciekła, postanowiłem jej poszukać. Byłem w każdym możliwym hotelu. Żadna z recepcjonistek czy recepcjonistów nie chcieli mi udzielić informacji, dopóki nie sypnąłem groszem. Jednakże każdy odwiedzony hotel okazał się złym tropem. Nie było jej nigdzie. Straciłem ją. Ta myśl sprawiała, że czułem się jeszcze gorzej.
          Rozmyślałem o tym, gdzie może się podziewać dziewczyna, gdy rozdzwoniła się moja komórka. Pospiesznie chwyciłem ją w ręce i z nadzieją spojrzałem w ekran. Łudziłem się, że to może jednak ona, choć wiedziałem, że nie dawałem jej swojego numeru. 
          Niestety… to nie była Aleksandra. 

– Halo?
– Grzegorz, musisz zjawić się dziś na badaniach kontrolnych – usłyszałem głos lekarza naszego zespołu.
– Kiedy?
– Możesz być za dwie godziny w klinice? – spytał.
– Pewnie.
– Świetnie. Będę tam na ciebie czekał – wyczuwałem, że się uśmiecha.
– Okay – odparłem tylko i zakończyłem rozmowę. 

☆

          Szklane drzwi się przede mną otworzyły, a moim oczom ukazała się poczekalnia w odcieniach bieli i szarości. Za ciemnym, wysokim pulpitem siedziała zgrabna kobieta o rudych włosach. Na mój widok szeroko się uśmiechnęła. Skierowałem się do niej, bo nie wiedziałem, w którą stronę mam się udać. 

– Dzień dobry, panie Grzegorzu – powiedziała, kalecząc nieco moje imię.

          Skinąłem głową. 

– Dokąd mam iść na badania? – spytałem.
– Proszę iść korytarzem prosto, a następnie skręcić w lewo. Drugie drzwi po prawej – wyjaśniła, wskazując dłonią korytarz.

– Dziękuję – odparłem i lekko się do niej uśmiechnąłem.

          Był to pierwszy uśmiech od kilku dni. Na dodatek wymuszony. Wątpię czy w ogóle przypominał uśmiech.

          Udałem się w stronę wskazaną przez młodą kobietę.

          Kiedy skręciłem, zauważyłem doktora Benedito, z którym rozmawiałem przez telefon. Siedział na krzesełku, a kiedy mnie zobaczył, wstał. Czekał na mnie. 

– Cześć Grzesiu – powiedział, wyciągając do mnie dłoń. 

          Uścisnąłem ją i skinąłem głową. 

– Dlaczego nie używasz kuli? Obciążasz nogę – wskazał moją unieruchomioną kończynę.

          Wzruszyłem ramionami. Nie chciało mi się odpowiadać na tak beznadziejne pytania. 

– No dobra. Minęło już wystarczająco dużo czasu. Jeśli wszystkie badania będą w porządku zdejmiemy ci usztywnienie. Pochodzisz tydzień bez usztywnienia, przyzwyczaisz nogę do normalnego obciążenia, a po tygodniu rozpoczniemy rehabilitację. W porządku? – jego głos był ciepły. Przypominał mi mojego ojca.
– Jasne – pokiwałem głową. – Przynajmniej będę miał zajęcie.
– Nie wyglądasz na szczęśliwego – zmarszczył czoło.
– Kilka spraw mi się skomplikowało… Ale jestem szczęśliwy – uśmiechnąłem się lekko. – Piłka to przecież moja jedyna miłość.
– Druga – poprawił mnie ze śmiechem.

– Wiem, co mówię – uciąłem.

          Widok zdziwienia na twarzy doktora był zabawny. W jego oczach zalśnił niepokój wymieszany ze współczuciem. 

– Chodźmy – powiedziałem, wskazując na drzwi gabinetu lekarskiego.

          Czekał tam na nas doktor Francisco. To on zawsze robił wszystkie badania, gdy któremuś z piłkarzy Sevilli przydarzyła się kontuzja. Miałem do niego pełne zaufanie. Tak jak i do Benedito.

          Francisco to konkretny facet, więc bez owijania w bawełnę wykonał serię badań. Nie minęło nawet czterdzieści pięć minut, a my siedzieliśmy z powrotem w gabinecie, czekając na orzeczenie doktora. 

– Grzesiu, muszę przyznać, że na tobie wszystko goi się jak na psie – zaśmiał się, ale mnie nie było do śmiechu.

          Brak mojej rekacji sprawił, że oboje – i Francisco i Benedito – wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Francisco odchrząknął i kontynuował. 

– Zdejmujemy usztywnienie. Za tydzień rozpoczyna się rehabilitacja, jeśli wszystko pójdzie planowo i bez żadnych komplikacji już niedługo będziesz mógł trenować na pełnym obciążeniu.
– Dobrze – kiwnąłem głową.
– Nie cieszysz się?
– Cieszę – zapewniłem. – Jeśli pozwolicie, chciałbym już wrócić do domu.

– Jasne, korzystaj z urlopu póki możesz – zaśmiał się Franc. – Siadaj, zajmiemy się tym cholerstwem – pokazał najpierw na kozetkę, a zaraz potem na moją nogę.

          Kiedy skończył uwalniać moją nogę z klatki, wszyscy trzej podnieśliśmy się, wymieniliśmy uściski dłoń, a ja następnie wyszedłem z gabinetu i skierowałem się do wyjścia. Taksówkarz jak mi obiecał, czekał na mnie. Jednak są na tym świecie uczciwi ludzie.

☆

         Siedziałem w domu i rozmyślałem. Dlaczego to wszystko musiało skończyć się w ten sposób? Przecież bardzo chciałem, żeby wszystko ułożyło się dobrze. Nie chciałem ranić Olki. Okay, była pijana. Ale ja też! No dobra… głupie wyjaśnienie, ale tak było. Oboje poddaliśmy się chwili. I nie rozumiem, dlaczego postąpiła tak, jak postąpiła. A może znowu jestem jakoś chorobliwie zapatrzony w swoje racje? Przecież poczułem, że robię źle. Dlaczego się nie zatrzymałem? Przecież miałem świadomość, że rankiem może być zupełnie inaczej, niż bym tego chciał…

          Myślę, że zawiniły moje wyobrażenia. Oczami wyobraźni widziałem nas szczęśliwych… Widziałem, jak rankiem stoję w kuchni w samych bokserkach i podpierając się poradami Internetu przygotowuje śniadanie dla nas obojga. Dla mnie i Aleksandry. Kiedy kończyłbym pichcić, ona miała wejść do kuchni ubrana tylko w moją koszulkę. Miała powitać mnie czułym uściskiem i całusem w ramię… Tak… Skończyło się to zupełnie, zupełnie inaczej.
          Siedząc na kanapie i wpatrując się w wyłączony telewizor myślałem. Myślałem, jak mogę ją znaleźć. Po pewnym czasie wpadłem na genialny pomysł! Przecież wiem o niej nieco więcej, niż jeszcze kilkanaście dni temu. Mogę się czegoś dowiedzieć.
          Wyskoczyłem jak petarda i pobiegłem do komody w przedpokoju, na której zostawiłem telefon i kluczyki od samochodu. Chwyciłem iPhona i wybrałem numer brata. Nie musiałem długo czekać. Odebrał po zaledwie dwóch sygnałach. 
– Tak?
– Cześć stary, musisz mi pomóc – mówiłem podekscytowany.
– Jasne. Co się stało? – zapytał zaintrygowany.
– Wiesz może coś na temat Oli?
– Jakiej Oli? – zdziwił się.

          No tak! Brawo, Krycha! 

– Sorry – westchnąłem i ścisnąłem sobie nos, na wysokości oczu. – Jeszcze raz. Pamiętasz jak opowiadałem ci o tej dziwnej dziewczynie?
– Tej z plaży? Ta, która przed tobą uciekała? – dopytywał.
– Tak, właśnie o niej.
– Pamiętam.
– Zatem… ma na imię Ola i pracuje w naszej lokalnej gazecie. Wiesz może coś na jej temat? – pytałem i sam słyszałem w moim głosie pewne szaleństwo.
– Nie… Przykro mi Grzesiu, ale nie znam żadnej Oli pracującej w gazecie. Nie znam nikogo, kto pracowałby w gaz… – urwał.
– Co? – zdziwiłem się, a moje serce zaczęło bić z zawrotną prędkością. – No mów! – pospieszyłem go, gdy wciąż milczał.
– Przecież Karolina pracuje w naszej gazecie – westchnął.
– Karolina?
– Moja była dziewczyna, Grzesiu…
– Och – westchnąłem. Zdawałem sobie sprawę, że kontakty z byłymi partnerkami nie są łatwe, ale on musiał się przełamać. Musiał zrobić to dla mnie.- Krzysiu, proszę cię, musisz do niej zadzwonić. Możesz się z nią spotkać. Obojętnie co, ale błagam, spróbuj dowiedzieć się czegoś więcej o tej dziewczynie. Proszę, proszę, proszę! 

          Byłem zdesperowany jak jeszcze nigdy wcześniej. Nigdy nikogo o nic nie błagałem. Miałem swoją dumę i nie pozwalałem, żeby ktokolwiek pomyślał sobie, że jestem zdany na czyjąś łaskę. Zawsze do celów dochodziłem sam. Teraz jednak było to niemożliwe. Ja byłem w Sevilli, a Aleksandra pracowała w Mrzeżynie. Kto inny jak nie mój brat miałby mi pomóc? 

– Grzesiu, co się stało? To do ciebie niepodobne – zauważył mój brat.
– Zależy mi, żeby dostać do niej jakiś kontakt – powiedziałem szybko.
– A co z Celią? – zapytał zszokowany brat.
– Ach… – westchnąłem. Przecież nie powiedziałem mu, że ja i Celia to przeszłość. – Nie… Ja… Ja i Celia nie jesteśmy już razem.

          Cisza w eterze. 

– Jesteś? – zapytałem po chwili.
– Jestem. Grzegorz, coś ty narobił? – jego ton był karcący, ale sam fakt, że zwrócił się do mnie „Grzegorz” sprawił, że przeszyły mnie ciarki.
– Ja?! – żachnąłem się. – Mogę ci przysiąc, że nasze rozstanie nie było skutkiem mojego skoku w bok! Raczej na odwrót…
– Och, stary. Przykro mi. Wszystko w porządku? – teraz słyszałem w jego głosie czułość.
– Tak. Stary, opowiem ci wszystko, jak tylko przyjadę. Proszę cię, załatw to dla mnie! Załatwię ci wejściówki na każdy mecz reprezentacji i zapłacę za hotel – próbowałem go przekupić.
– Dobra –westchnął. – Zobaczę co da się zrobić.
– Dzięki. Jesteś najlepszym bratem na świecie, stary!
– Tak, tak – po tych słowach Krzysiek się rozłączył.

          Kiedy zakończyliśmy rozmowę, wsunąłem telefon do kieszeni i pospiesznie udałem się do mojej sypialni, gdzie znajdował się laptop. Pokonywałem schody dość szybko, ale brak usztywnienia na mojej nodze sprawiał, że odczuwałem dziwny dyskomfort. Chyba musiałem się przyzwyczaić to jego braku.

          Usiałem na łóżku i włączyłem komputer. Pospiesznie wyszukałem strony Internetowej mrzeżyńskiej gazety. Kliknąłem zakładkę „dziennikarze” i moim oczom ukazało się zdjęcie pięknej ciemnowłosej. Te oczy poznałbym wszędzie. Na jej ustach widniał znikomy uśmiech.

          Pod zdjęciem widniał napis „Aleksandra Lis – dziennikarka, dział sportu”. Westchnąłem z irytacją. Z tej krótkiej notki wynikała tylko jedna rzecz, której o niej nie wiedziałem. Nazwisko. Tylko tego mi o sobie nie opowiedziała. To trochę paradoksalne, ale jednak. 

          Idąc tropem nazwiska, otworzyłem nową kartkę w wyszukiwarce, zalogowałem się na Facebooka i wpisując jej imię i nazwisko wyszukałem ją na tym portalu.

          Na całe szczęście okazało się, że nie jest to ta dziewczyna z tych, które nie mają konta na tym portalu, dlatego kiedy zauważyłem jej zdjęcie profilowe uśmiechnąłem się, a z mojego serca spadł olbrzymi kamień. 

          Nie potrafiłem się powstrzymać i przejrzałem jej profil. Nie była jakoś wylewna i nie wystawiała swojego życia prywatnego ludziom, aż tak bardzo jak inni. To wyjaśniałoby fakt, dlaczego nie chciała podać mi swojego imienia. Pewnie była nieufna i skryta. Ucieszyłem się, że to jej natura, a nie negatywne nastawienie w stosunku do mnie.

          Chciałem napisać do niej wiadomość. Napisałem nawet trzy linijki, ale ostatecznie zrezygnowałem. Bałem się, że nie odpisze na moją wiadomość. Kiedy wahałem się pomiędzy kontynuacją wiadomości, a zamknięciem okienka, usłyszałem dzwonek telefonu.

          Pospiesznie wyjąłem z kieszeni komórkę i bez patrzenia na ekran, odebrałem połączenie. 

–Masz coś dla mnie, stary? – zapytałem, wiedząc, że to Krzysiek.
– Masz kartkę i długopis?

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Hello! :*

Ten rozdział jakoś mi się za bardzo nie podoba. 

Jest taki... przejściowy. :/ 

Mam nadzieję, że może Wy dostrzeżecie w nim jakiś... potencjał. :P 

Teraz coś z typu "ogłoszenia parafialne". ;) 

Ankieta dotycząca bohatera kolejnego opowiadania dobiegła końca. :) 

Przewagą czterech głosów (tak! tylko i aż czterech!) wygrał....

Johann Andre Forfang ♥

Cieszycie się? :D Johann zebrał 24 głosy, Bartek Kapustka 20. :) 

Dlatego też kolejne opowiadanie będzie o skoczku. 

Jestem niesamowicie zaskoczona, że tak wiele osób wzięło udział... DZIĘKUJĘ. ♥ 

Od dawna chciałam napisać coś o Johannie i teraz się udało. :) 

Ta ankieta powstała, ponieważ wahałam się między kolejnym piłkarskim a kolejnym skocznym opowiadaniu. :)  

Co do Bartka... 

Skoro bądź co bądź różnica była tak mała nie chciałabym zawieść tych, którzy głosowali na Barka. Obiecuję, że pomyślę nad historią o Kapustce. O ile pozwoli mi na to wena i "kreatywność". :) Jednakże niczego nie obiecuję. :( 

To by było na tyle. :) 

Ostatnio moje notki są prawie tak długie jak rozdziały. xD 

Wybaczcie. :* 

Ściskam i całuję! :* ♥